যোগ শব্দটো সংস্কৃতৰ ‘যুক্ত’ ধাতুৰ পৰা আহিছে। ইয়াৰ অৰ্থ হ'ল লগ লগোৱা জীৱাত্মাৰ লগত পৰমাত্মাৰ মিলন। যোগ হ’ল জীৱনৰ জ্ঞান, জীৱনৰ বিজ্ঞান আৰু জীৱন-যাপনৰ কলা। মানুহৰ অন্তর্নিহিত সৃজনাত্মক শক্তিসমূহৰ জাগৰণৰ আৰু ৰূপান্তৰণেই যোগ। Yoga is an ancient Indian of keeping the body, mind and soul happy, healthy and prosperous through the promtion of bodly health poise and pos- ture both interally and externally. In the modern time, yoga has guined universal acceptance and international popularity.
সমগ্ৰ পৃথিৱীত যোগৰ জনপ্ৰিয়তা আৰু সু-স্বাস্থ্যৰ বাবে প্ৰয়োজনীয়তাৰ কথা চিন্তা কৰিয়ে ভাৰতৰ প্ৰধান মন্ত্রী মাননীয় শ্ৰীনৰেন্দ্ৰ মোডীয়ে ২০১৪ চনৰ ২৭ চেপ্তেম্বৰ তাৰিখে ৰাষ্ট্ৰসংঘৰ সাধাৰণ সভাত দিয়া ভাষণৰ সময়ত আন্তর্জাতিক যোগ দিৱস পালনৰ প্ৰস্তাৱ উত্থাপন কৰে। একে বছৰৰে ১১ ডিচেম্বৰত ৰাষ্ট্ৰসংঘৰ সাধাৰণ সভাত অভিলেখ সংখ্যক ১৯৩ খন ৰাষ্ট্ৰৰ ভিতৰত ১৭৫ খন ৰাষ্ট্ৰই সহ প্ৰস্তাৱক ৰূপে ২০১৫ চনৰ ২১ জুন,ৰবিবাৰৰ দলটোত বিশ্বৰ ১৯৩ খন দেশে পোন প্ৰথমবাৰৰ বাবে “আন্তর্জাতিক যোগ দিৱস” পালন কৰিছে। এয়া ভাৰতীয় সভ্যতাৰ সংস্কৃতিৰ প্ৰতি বিশ্ববাসীৰ দ্বিধাহীন স্বীকৃতি। এইখিনিতে এটা কথা মনলৈ আহে যে ২১ জুন তাৰিখটো কিয় যোগ দিৱসৰ বাবে বাছি লোৱা হ’ল ? ৰাষ্ট্ৰসংঘৰ সাধাৰণ সভাত মাননীয় প্রধানমন্ত্ৰী শ্ৰীনৰেন্দ্ৰ মোডীয়ে কৈছিল যে ২১ জুনৰ দিনটো উত্তৰ গোলার্ধত আটাইতকৈ দীঘল দিন। এই দিনটোত উত্তৰায়ণ শেষ হয় আৰু দক্ষিণনাৰায়ণ আৰম্ভ হয়। ২১ জুনৰ পিছৰ মুনিমাৰ্তা গুৰু পূর্ণিমা অর্থাৎ দেব ব্যাসৰ জন্মদিন। প্রাচীন ভাৰতীয় হিন্দু আধ্যাত্মিক পৰম্পৰা ২১ জুন তাৰিখটো এক পবিত্র দিন।
যোগৰ অনেক প্ৰকাৰ আছে যেনে- ভক্তি যোগ, জ্ঞানযোগ, কর্মযোগ, ৰাজযোগ, কভলিনী যোগ, হঠযোগ, মন্ত্রযোগ, তন্ত্রযোগ ইত্যাদি। এই সকলো পদ্ধতিৰেই অন্তিম লক্ষ্য হ’ল আত্মোপলব্ধি আৰু মোক্ষ লাভ। পৌৰাণিক পৰম্পৰা অনুসৰি ভগৱান শিৱক যোগৰ সংস্থাপক বুলি কোৱা হয় আৰু দেৱী পাৰ্বতীক তেওঁৰ প্ৰথম শিষ্যা বুলি মান্যতা দিয়া হয়।
যোগ শ্রেষ্ঠ জ্ঞান, পৰিপূৰ্ণ আনন্দ আৰু পূৰ্ণ শক্তিৰ সোঁত ৷ যোগ বিষয়ত কথিত আছে –
“न वस्य रोगी न जरा न व्याधि । प्राप्तास्य योटागिन नया शरीरम।”
যোগ হৈছে সু-স্বাস্থ্য জীৱন, ব্যতিত কৰা এটা উত্তম কলা। দেহ আৰু মনক নিৰ্মল নিৰোগী আৰু সুস্থ ৰখাৰ বিজ্ঞান। যোগাভ্যাসে দৈনন্দিন মানসিক উদ্বিগ্নতাৰ পৰা বিদ্যার্থী সকলক মুক্ত কৰি নিজৰ শক্তি অযথা ক্ষয়ৰ পৰা ৰক্ষা কৰে। জ্ঞান অৰ্জনৰ কাৰণে একাগ্ৰতাৰ প্ৰয়োজন হয়। যোগ একাগ্রতা প্রাপ্তিৰ এবিধ প্রধান আহিলা। যোগে বিদ্যার্থী জীৱনক অনুশাসিত তথা সু-সংস্কাৰিক কৰি সঞ্চিত শক্তিক জাগ্রত কৰে। যোগাভ্যাসে মানুহক প্রকৃত সত্যৰ সন্ধান দিয়ে। যোগাভ্যাসে এগৰাকী ব্যক্তিক ধৈৰ্য্যশীল হ’বলৈ শিকায়, সংযমী হ’বলৈ শিকায় আৰু জীৱনৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ সিদ্ধান্ত গ্ৰহণৰ সময়ত এক সঠিক পথৰ সন্ধান দিয়াত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা গ্ৰহণ কৰে।
অৱশেষত আকৌ এবাৰ ক'ব বিছাৰো যে জীৱ আছে মানেই জগত আছে।জীৱ আৰু জগত তেতিয়াহে থাকিব যেতিয়া শৰীৰটো সৰ্বাংগ সুন্দৰ আৰু সুস্থ হয়।এই সকলো ফল প্রাপ্তি আৰু সুৰক্ষা কেৱল নিয়ম আৰু সময় অনুসাৰে কৰা যোগৰ অভ্যাসৰ দ্বাৰাহে সম্ভৱ।সেয়েহে যদি কোনো ব্যক্তিয়ে এতিয়ালৈ যোগ কৰা নাই তেন্তে আজি অৰ্থাৎ এতিয়াৰ পৰাই প্ৰতিদিন নিয়মেৰে যোগ অভ্যাস গঢ়ি নিজৰ জীৱন সাৰ্থক কৰক আৰু দীৰ্ঘায়ু হওঁক।
‘জয়তু যোগ দিৱস’
নাম-বৰষা ডেকা
শাখা-বায়ুমেডিকেল,২য় ষাম্নাসিক
বৰপেটা পলিটেকনিক
পোন প্ৰথমে এটা কথা কৈ লোৱাতো ভাল হব যে মোৰ নিচিনা এজন সাধাৰণ ল'ৰাই ভাষা সম্পৰ্কে বক্তব্য দিয়াৰ ধৃষ্টতা কৰিব নোৱাৰো, কিয়নো বহুতো মহান মনিষী তথা ভাষাবিদে তেওঁলোকৰ বক্তব্য নিজৰ লিখনিৰ দ্বাৰা প্ৰকাশ কৰিছে। তেওঁলোকৰ তুলনাত মই এটি ক্ষুদ্ৰাতি ক্ষুদ্ৰ ধুলিকণাহে মাথো। এই লিখনিতোৰ যোগেদি মই মাত্ৰ মোৰ মনৰ ভাৱ খিনিহে লিপিবদ্ধ কৰিছোঁ , ভুল ক্ৰুতি হলে পঢ়ুৱৈ সমাজে মাৰ্জনা কৰি দিয়ে যেন।
বহুদিন ধৰি কিবা এটা বিষয়ৰ ওপৰত লিখিব মন কৰিছিলো কিন্তু উপযুক্ত বিষয় এটাৰ সন্ধানত আছিলো। যোৱা কেইদিন মান ধৰি ফেচবুকত অসমীয়া ভাষাৰ ওপৰত চলি থকা বিতৰ্কৰ ওপৰত লিখিবলৈ যত্ন কৰিলো।
আমি জ্ঞাত যে আমাৰ পৃথিৱীৰ সকলো দেশৰে নিজা ভাষা ,উপভাষা আছে আৰুএই ভাষাৰ দ্বাৰাই আমি ইজনে সিজনৰ লগত মনৰ ভাৱ আদান প্ৰদান কৰো। ভাষা হৈছে এখন নিৰ্দিষ্ট ঠাইত বাস কৰা জনসমুদায়ৰ সভ্যতা সংস্কৃতিৰ বাহক লগতে ই জাতিটোৰ মূল পৰিচয়। ভাষাই সভ্যতা বিকাশত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰে।
আমি যদি আমাৰ দেশ ভাৰতবৰ্ষৰ কথা কবলৈ যাওঁ ই এখন বাৰেৰহণীয়া উৎকৃষ্ট ভাষা সম্পন্ন দেশ,য'ত প্ৰত্যেক খন প্ৰদেশৰ ভাষা উপ-ভাষাই নিজস্ব সভ্যতা সংস্কৃতিৰ বিকাশেৰে নিজৰ স্বকীয় পৰিচয় বহন কৰি আহিছে।ভাৰতীয় উপ-মহাদেশৰ প্ৰাচীনতম ভাষা হিচাপে পণ্ডিত সকলে তামিল ভাষাক অভিহিত কৰিছে। ভাৰতবৰ্ষৰ অন্তৰ্গত অন্যতম ৰাজ্য অসম ,য'ত নানান ভাষা উপ -ভাষা প্ৰচলিত যদিও অসমৰ চৰকাৰীভাৱে স্বীকৃত ভাষা অসমীয়া । ইয়াত অসমীয়া ভাষা ৰ লগতে টাই , মিচিং , আদিবাসী লগতে জনজাতীয় ভাষাৰ প্ৰচলন দেখিবলৈ পোৱা যায়। অসমীয়া ভাষা প্ৰাচীন আৰ্য্য ভাষা পালি আৰু প্ৰাকৃত ভাষা ৰ পৰা সৃষ্টি হোৱা বুলি ভাষাবিদ সকলে মত পোষণ কৰে।
অসমীয়া ভাষাৰ ওপৰত ভাষাৰ ওজা খ্যাত হেমচন্দ্ৰ বৰুৱাকে আদি কৰি বহুতো পণ্ডিতে অসমীয়া ভাষাৰ ব্যাকৰণ ,অভিধান আৰু বহুতো মূল্যৱান গ্ৰন্থ ৰচনা কৰি থৈ গৈছে । যিবোৰে অসমীয়া ভাষা টনকিয়াল কৰিছে।
সকলো ভাষাৰ দুটা ৰূপ থাকে এটা লিখিত ৰূপ,যিটো লিপিবদ্ধ কাৰ্য্যত ব্যৱহাৰ কৰা হয় আনহাতে আনটো হ'ল কথিত ৰূপ যিটো কেৱল কথা কোৱাৰ হ্মেত্ৰত ব্যৱহাৰ কৰ হয়, ই লিখিত ভাষাৰ অপভ্ৰংশ হে । মূলত অসমীয়া ভাষাৰ কথিত ৰূপটো বেছিকৈ গাঁৱলীয়া চহা মানুহ বোৰে ব্যৱহাৰ কৰা দেখিবলৈ পোৱা যায় যদিও মধ্য অসমৰ পৰা নামনি অংশৰ প্ৰত্যেক খন জিলাতে বেলেগ বেলেগ ৰূপত কথিত ভাষা প্ৰচলিত।উদাহৰণ স্বৰূপে কামৰূপত কামৰূপীয়া, দৰংত দৰঙ্গীয়া , নলবাৰীত নলবেইৰা ,বৰপেটাত বৰপেইটা , গোৱালপাৰাত গোৱালপৰীয়া ইত্যাদি ভাষাৰ প্ৰচলন আছে যদিও ঠাই ভেদে কথা কোৱাৰ সুৰ বিলাক বেলেগ বেলেগ । মধ্যঅসমৰ পৰা উজনি অসমৰ ফালে কোৱা আৰু লিখাৰ ক্ষেত্ৰত অসমীয়া ভাষাৰ লিখিত ৰূপটো ব্যৱহাৰ কৰে। উদাহৰস্বৰূপে কথিত ভাষাত বেঙেনাক বাঙনা,অমিতাক মথফেল, জলকীয়াক ভজলুক,বৰষুণক বৰহেন বুলি বুলি কোৱা হয়। অসমীয়া ভাষাৰ কথিত ৰূপটোৰ পৰা নতুন নতুন লোক সংস্কৃতিৰ উদ্ভৱ হৈছে। এইখিনিতে মন কৰিব লগীয়া যে কামৰূপীয়া আৰু গোৱালপৰীয়া ভাষাত নামজ্বলা লোকগীতৰ সাধক প্ৰয়াত ৰামেশ্বৰ পাঠক আৰু প্ৰতিমা পাণ্ডে বৰুৱাই বহুতো লোকগীত ৰচনা কৰি অসমীয়া ভাষা -সংস্কৃতিলৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ অৱদান আগবঢ়াই থৈ গৈছে। অসমীয়া ভাষাত ওজাপালি,ভাওনা, বিয়ানাম , ধাই নাম ,বনগীত ,বিহুনাম ,দিহা নাম, নাগাৰা নাম, দেহবিচাৰ গীত,গৰখীয়া গীত ইত্যাদি ৰচনা কৰা হৈছে।
শুনিবলৈ পোৱা মতে এবাৰ হেমচন্দ্ৰ বৰুৱাদেৱে গভীৰ নিশালৈ হেমকোষ ৰচনাত ব্যস্ত আছিল আৰু আনফালে এজন চোৰে তেওঁৰ ঘৰত সিন্ধি দিবলৈ অপেক্ষা কৰি আছিল,কিন্তু বৰুৱাদেৱে ৰাতিলৈ শুৱলৈ নোযোৱাত চোৰজনে অতিস্থ হৈ বৰুৱাদেৱক কথিত ভাষা ত তেওঁ শুনাকৈ গোৱাল গালি পাৰি থৈ গৈছিল আৰু বৰুৱাদেৱে আগতে নুশুনা শব্দতো শুনি সেই শব্দটোৰ অৰ্থ কি সেইয়া জানিবলৈ চোৰজনৰ পিছে পিছে দৌৰিছিল । তেওঁ সেই অচিনাকি শব্দটো হেমকোষত লিপিবদ্ধ কৰিব বিচাৰিছিল। এইবিলাক ভাষাবিদে লিখিত,কথিত ভাষাক লৈ কোনো দিনে বিৰূপ মন্তব্য কৰা নাছিল। কিন্ত আজিৰ যুৱপ্ৰজন্মৰ লগতে অসমীয়া লিখিত বা কথিত ভাষাক লৈ নানান ব্যঙ্গ কৰা দেখা যায় যিটো মুঠেই গ্ৰহণযোগ্য নহয়। আমি অসমীয়া ভাষাক লৈ বিৰূপ মন্তব্য আগবঢ়াবলৈ কোন হয়? আমিবোৰে দৈনিক কেইটামান অসমীয়া শব্দহে ব্যৱহাৰ কৰো। নিজকে আধুনিক দেখাবলৈ ইংৰাজী,হিন্দী শব্দ ব্যৱহাৰ কৰো। আমি অসমীয়া মানুহবোৰে অসমীয়া ভাষাক ভৎসনা কৰি বিতৰ্ক কৰি ,উজনি- নামনি অসম ভাগ কৰি লিখিত-কথিতক লৈ ইতিকিং কৰি নিজৰ লগতে অসমীয়া ভাষা-সংস্কৃতিক ধ্বংসৰ মুখলৈ ঠেলি দিছো। লগতে আমাৰ মাজত থকা ভাতৃত্ববোধৰ এনাজৰীডাল ছিঙিবলৈ চেষ্টা কৰি আছো। বৰ্তমান সময়ত অসমীয়া ভাষাৰ ব্যৱহাৰ কমি যোৱাৰ ফলত অসমীয়া ভাষাৰ ওপৰত সংকট আহি পৰিছে যাৰ বাবে বেলেগ ৰাজ্যৰ ভাষাই মূৰ দাঙি উঠিছে যিটো অশুভ লক্ষণ। আমি কিমান জন অসমীয়াই অসমীয়া ভাষা নিখুতকৈ ক'ব আৰু লিখিব জানো ! আজি কালি বেছিভাগ অভিভাৱকৰ লগতে অসমীয়া মাধ্যমৰ শিক্ষানুষ্ঠানত শিক্ষকতা কৰা ব্যক্তিসকলে নিজৰ ল'ৰা ছোৱালীক ইংৰাজী মাধ্যমৰ বিদ্যালয়ত পঢ়াই ভাটৌৰ নিচিনাকৈ ইংৰাজীত কথা ক'বলৈ শিকাই অসমীয়াত তেওঁলোকক কিবা সুধিলে ক'ব "sorry" মই অসমীয়া ক'ব নাজানো দেই। ধিক্ এইসকল লোকলৈ,যিয়ে নিজৰ মাতৃভাষা চৰ্চাৰ প্ৰতি আগ্ৰহী নহয়। বিভিন্ন ভাষা জনাটো বেয়া কথা নহয় কিন্তু নিজৰ ভাষাটো আয়ত্ত কৰাটো প্ৰধান কৰ্ত্তব্য । হাতত প্লে' কাৰ্ড লৈ ৰাজপথত নামিলে অসমীয়া ভাষাৰ সংৰক্ষণ আৰু উত্তৰণ নহয় তাৰ বাবে আমি দৈনন্দিন জীৱনত ইয়াৰ ব্যৱহাৰৰ দ্বাৰা অসমীয়া ভাষাৰ বিকাশ ঘটাব লাগিৱ। আমি ইজনে সিজনৰ মাজত ভাষা ,ঠাইক লৈ গঢ়ি উঠা ভেদ ভাৱৰ বাবে বহিৰাগত মানুহে ইয়াৰ সুযোগ লৈ আছে। গতিকে আমি নিজৰ সংকীৰ্ণ মনোভাৱ ত্যাগ কৰি নিজৰ ভাষা সংস্কৃতি চৰ্চা কৰি নিজকে অসমীয়া বুলি পৰিচয় দিব লাগিব । আমাৰ অসমীয়া ভাষাটো এটা চহকী ভাষা যাক লৈ আমি গৌৰৱ কৰা উচিত।নিজক ভাল পাব শিকক, নিজৰ মাতৃভাষাক ভাল পাব শিকক আৰু নিজৰ মাতৃভূমিক ভাল পাৱ শিকক তেতিয়াহে আমি নিজকে বিশ্বদৰবাৰত নিজকে অসমীয়া বুলি সদৰ্পে স-গৰ্বে ক'বলৈ কুন্ঠাবোধ নকৰিম। লিখনিটোত কিবা ভুল ভ্ৰান্তি হলে আঙুলিয়াই দিলে সুখী হ'ম।
জয় আই অসম॥
ত্ৰিদিপ লোচণ কলিতা
আলোচনী সম্পাদক
কমিটি সমিতি
বাদ্যযৰ জন্ম বা উদ্ভৱ সম্পৰ্কীয় নানান কথা তথা ইয়াৰ ইতিহাস সম্পৰ্কে পণ্ডিতসকলে ব্যক্ত কৰিছে । কিন্ত বাদ্যযন্ত্রৰ হ্মেত্ৰত ভৌগোলিক সীমা ৰেখা নিৰ্ণয় কৰিব পৰা নাযায় বুলিও তেওঁলোকে কৈছে । কোনো এবিধ বাদ্যযন্ত্র কোনো এক ভৌগলিক স্থানত উদ্ভৱ হৈ সাংস্কৃতিক প্ৰসাৰণ হেতু পৃথিৱীৰ বিভিন্ন অঞ্চললৈ প্ৰব্ৰজিত হৈছে বুলি ক’ব নোৱাৰি । বাদ্যযন্ত্র যে কোনো এক সংস্কৃতিত স্থানীয়ভাৱে উদ্ভৱ হয় তাত সন্দেহ নাই । আনহাতে ঐতিহাসিক কাৰণবশত: বাদ্যযন্ত্র এখন দেশৰ পৰা আন এখন দেশলৈ প্ৰব্ৰজিত হয় তাতো সন্দেহ নাই ।
সুকীয়া ভৌগোলিক অঞ্চলত বসবাস কৰি অহা সুকীয়া অৰ্থনীতি ,ভাষা , কৃষ্টি-সংস্কৃতি বিশিষ্ট নৃগোষ্ঠীক আদিবাসী বা জনজাতি বোলে । বিভিন্ন উৎসৱ-অনুষ্ঠান,পূজা-পাতল,বিয়া-বাৰু,খেতি-বাতি আদিৰ প্ৰসংগত জনজাতীয় পুৰুষ-মহিলা, ডেকা- গাভৰু, বুঢ়া-বুঢ়ীয়ে বিবিধ গীত গায়,গীতৰ বিষয়বস্তুক নৃত্যত প্ৰাণৱন্ত কৰি তুলিবৰ বাবে বিবিধ বাদ্য সংগত কৰে । আদিবাসীসকলে তেওঁলোকৰ নৃত্য-গীতৰ অনুষংগত ব্যৱহাৰ কৰা বাদ্য যন্ত্রসমূহেই জনজাতীয় বাদ্যযন্ত্র ।
অসমৰ জনজাতীসকলৰ ভিতৰত বড়ো, ৰাভা, লালুং বা তিৱা, কাৰ্বি, ডিমাছা, মিচিং, দেউৰী-চুতীয়া, হাজং আদি উল্লেখযোগ্য । অসমৰ জনজাতিসকলে ৱ্যৱহাৰ কৰা বাদ্যযন্ত্রসমূহৰ ভিতৰত খাম বা খ্ৰাম, মাদল, ছেং, দুম্ দুম্, জোথা, লেলুং, লুপি, ৰামতাল, ভাথা, থৰকা, জেংচ, চেৰজা, বাঁহী, মুৰি, পংচে ইত্যাদি ।
স্বৰুপাৰ্থত জনজাতীয় সংস্কৃতি আৰু লোক-সংস্কৃতিৰ মাজত পাৰ্থক্য দেখুৱাবলৈ প্ৰয়াস কৰিলেও উভয়ৰ মাজত অনেক দিশত মিল বা সাদৃশ্য স্পষ্ট । পৰম্পৰাগতভাৱে বাদ্যযন্ত্রৰ ক্ষেত্ৰত এই সাদৃশ্য চকুত লগা । বিভিন্ন শ্ৰেণীৰ ঢোল অসমৰ জনজাতীয় আৰু অজনজাতীয় সমাজত প্ৰচলিত । এই ঢোলবোৰৰ ৰূপ, সংযুতি, মূল উপাদান আদিৰ ক্ষেত্ৰত সাদৃশ্য স্পষ্ট । আনকি প্ৰসংগৰ ক্ষেত্ৰতো মিল দেখা যায় । পণ্ডিতসকলৰ মতে ঢোল স্বৰূপাৰ্থত জনজাতীয় বাদ্যযন্ত্র কিন্ত সমাহৰণ প্ৰক্ৰিয়াৰ পৰিণতিত এই বিধ বাদ্যযন্ত্রই লোক বাদ্য যন্ত্র আৰু শাস্ত্ৰীয় বাদ্যযন্ত্রৰ পৰিসৰত প্ৰৱেশ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে । তেনেদৰে বাঁহী, বংশী, মুখবাঁহী আদি বাদ্যযন্ত্র বাঁহৰ পৰা নিৰ্মিত বাদ্যযন্ত্র । যি যি ভৌগোলিক অঞ্চলত বাঁহ পোৱা যায় সেইবোৰ অঞ্চলতহে বাঁহী বা বংশী বাদ্যযন্ত্রৰ উদ্ভৱ আৰু বিকাশ হোৱা স্বাভাৱিক ।
পণ্ডিতসকলৰ মতে বাঁহ মংগোলীয় সংস্কৃতিৰ অৱদান। এইফালৰ পৰা বাঁহী বা বংশী বাদ্যযন্ত্রও মংগোলীয় সংস্কৃতিৰ দান হোৱাই স্বাভাৱিক। জনজাতীয় বাদ্যযন্ত্র হোৱা স্বত্বেও বাঁহী বা বংশী বাদ্যযন্ত্রই লোক-সংগীত আৰু শাস্ত্রীয় সংগীতত বিশিষ্ট স্থান লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। তেনেদৰে মৃদংগ বা খোল আদিতে লোকায়ত বাদ্যযন্ত্র, পৰৱৰ্তী কালতহে শাস্ত্ৰীয় সংগীতৰ পৰিধিত স্থান লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। লোক-নৃত্য আৰু নাট্যানুষ্ঠান ভাৰীগান, ভাওগান, কুশান গান, পুদ্দাপুৰাণৰ গান, বাশী পুৰাণৰ গান, গীতালু -গীত বা গাহান অদিত খোল বা মৃদংগৰ ব্যৱহাৰ লক্ষ্য কৰা যায়। শাস্ত্রীয় সংগীতত সংগত কৰা বাদ্যযন্ত্রৰ ভিতৰতো খোল বা মৃদংগ অন্যতম। নেগেৰা বা নাগাৰা স্বৰুপাৰ্থত ভাৰতীয় বাদ্যযন্ত্র নহয়। মুছলমান আক্ৰমণকাৰী সকলৰ লগে লগে এইদিধ বাদ্যযন্ত্র ভাৰতলৈ প্ৰব্ৰজিত হয়।
কোনো কোনো পণ্ডিতৰ মতে ভাৰতবৰ্ষত মুছলমান সাম্ৰাজ্য প্ৰতিষ্ঠা হোৱাৰ পূৰ্বৰেপৰা বিশেষকৈ আদিবাসী সমাজত নাগাৰা বাদ্যযন্ত্র প্ৰচলিত আছিল। উৰিষ্যা, মধ্যপ্ৰদেশ আদি অঞ্চলৰ জনজাতিসকলৰ মাজত ধৰ্মীয় আৰু ধৰ্মনিৰপেহ্ম উভয় অনুসংগত নাগাৰাৰ ব্যৱহাৰ দেখা যায়। জনজাতীয় বাদ্যযন্ত্রই হওক কিম্বা পাদ্দী বাদ্যযন্ত্রই হওক নাগাৰাক বৰ্তমান অসমীয়া সমাজত ধৰ্মীয় দিশত তাৎপৰ্যপূৰ্ণ স্থান অধিকাৰ কৰি আহিছে। পুৱা-গধূলি এই অনুষ্ঠানবোৰত অনুষ্ঠিত পূজা সেৱা উপাসনাৰ অন্তত নাগাৰা-বাজনা অপৰিহাৰ্য। নাগাৰাৰ বাজনা শুনি সেই অঞ্চলৰ জনসাধাৰণে হৰি নাম বা ৰাম নাম কীৰ্তন কৰিহে জোজনাদি কৰ্ম সম্পাদন কৰে।
ওপৰৰ আলোচনাৰ পৰা সহজে অনুমান কৰিব পাৰি যে,জনজাতীয় আৰু লোকায়ত বাদ্যযন্ত্রসমূহে শুদ্বিৰ মাধ্যমেৰে শাস্ত্ৰীয় সংগীতৰ পৰিসীমাত স্থান পাইছে। তেনেদৰে শাস্ত্ৰীয় বাদ্যযন্ত্রয়ো আকৌ লোকায়ত আৰু জনজাতীয় বাদ্যযন্ত্রৰ ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিছে।
মুঠতে অসমীয়া তথা ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ অন্যতম অংশ অসমীয়া সংগীত তথা ভাৰতীয় সংগীতৰ অন্যতম উপাদান বাদ্যযন্ত্রৰ উদ্ভৱ, বিকাশ আৰু অগ্ৰগতি লোকায়ত, জনজাতীয় সমলৰাজিৰ বিস্ময়কৰ নিদৰ্শন।••
নাম: হিমাঙ্গ ডেকা
ষাণ্মাসিক : দ্বিতীয় ( যান্ত্ৰিক অভিযান্ত্রিক )
কামৰূপ কাৰিকৰী প্ৰতিষ্ঠান
সম্প্ৰব্যৱ বিশ্বায়নৰ যুগত অনলাইন তথা দূৰ সংযোগ ব্যৱস্থাই বিশ্বত জনপ্ৰিয়তা লাভ কৰিছে । শেহতীয়াভাৱে ভাৰতবৰ্ষৰ লগতে অসমতো অনলাইন শিক্ষাৰ প্ৰাসংগিকতা বৃদ্ধি পাইছে । বৰ্তমানৰ ক'ৰণা মহামাৰীৰ সংক্ৰমণ ৰোধ কৰিবলৈ শিক্ষানুষ্ঠান বন্ধ কৰিবলগীয়া হোৱা বাবে অনলাইন পদ্ধতিকে আকোঁৱালি লোৱা হৈছে । আমাৰ দেশত যোৱা দহবছৰৰ ভিতৰত উন্নত ঠাইসমূহত এই শিক্ষাই প্ৰসাৰ লাভ কৰিছে কিন্তু অনুন্নত অঞ্চলত এই শিক্ষা ই ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক স্পৰ্শ কৰিব পৰা নাই ।
ভাৰতৰ দৰে বিশ্বৰ বৃহৎ সংখ্যক জনসংখ্যাৰ দেশত জধে - মধে অনলাইন শিক্ষাৰ প্ৰতিষ্ঠানসমূহ চৰকাৰৰ অনুমতি অবিহনে গঢ়ি উঠা দেখা যায় । সম্প্ৰতি লকডাউনৰ পৰিস্থিতিত এনে প্ৰতিষ্ঠানসমূহে দ্ৰুত প্ৰসাৰ লাভ কৰিছে । অনলাইন শিক্ষাৰ নামত কিছু ভুৱা প্ৰতিষ্ঠানে বৃহৎ অংকৰ মাননি আদায় কৰি মানদণ্ডহীন শিক্ষা দি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ ভৱিষ্যত অন্ধকাৰ পথলৈ লৈ যোৱা দেখা যায় । বৰ্তমানৰ অনলাইন শিক্ষাৰ জৰিয়তে কিছু ছাত্ৰ-ছাত্ৰী লাভান্বিত হৈছে যদিও আন একাংশই শিক্ষা লাভৰ পৰা বঞ্চিত হৈছে । কিয়নো ঠাই বিশেষে ইন্টাৰনেটৰ দুৰৱস্থা, লেপটপ, কম্পিউটাৰ, এনড্ৰইড মোবাইল আদি ক্ৰয়ৰ সামৰ্থ নথকা , বিদ্যুত সংযোগ নথকাৰ বাবে বা ২৪ ঘন্টাই বিজুলী সেৱা নথকা - এনে সমস্যাৰ বাবে ভাৰতৰ দৰে দেশত এতিয়াও অনলাইন পাঠদান ব্যৱস্থা সম্পূৰ্ণ সফল কৰি তোলাৰ পৰিৱেশ হোৱা নাই ।তেনে পৰিৱেশৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ ভৱিষ্যত কোন দিশে ? যিহেতু উন্নত দেশৰ তুলনাত আমাৰ দেশ এতিয়াও বহু পিছ পৰি আছে ।
তদুপৰি অনলাইন শিক্ষা ব্যৱস্থাত অভিযান্ত্ৰিক , চিকিৎসা, বিজ্ঞান, প্ৰযুক্তিবিদ্যা আদিৰ দৰে ব্যৱহাৰিক পাঠ্যক্ৰমৰ শিক্ষা গ্ৰহণ কৰা সম্ভৱ নহয় । বহুত শিক্ষাৰ্থীয়ে আকৌ অভিভাৱকৰ অজ্ঞাতে মোবাইল ফোনৰ অপব্যৱহাৰ কৰা দেখা যায় ।
কোভিভ-১৯ৰ এই সময়খিনিত ৰাজ্য চৰকাৰে ও বিভিন্ন ব্যৱস্থা গ্ৰহণ কৰিছে। বিদ্যালয়, মহাবিদ্যালয়, বিশ্ববিদ্যালয়ত অনলাইন শিক্ষাৰ জৰিয়তে শিক্ষা প্ৰদান কৰিছে।শিক্ষকসকলে সাধাৰণতে গুগল মিট, গুগল ক্লাছৰুম , টিস্ মিন্ ট , আদি এপ্ চৰ জৰিয়তে শিক্ষা দিছে। ঠায়ে ঠায়ে ইউটিউব , হোৱাইট্ এপত ভাষণ আপলোড কৰিও শিক্ষা দিয়াৰ চেষ্টা কৰিছে।
প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ দ্ৰুত প্ৰসাৰ আৰু সাম্প্ৰতিক সময়ৰ পৰিপ্ৰেক্ষিতত অনলাইন শিক্ষাই ব্যাপক জনপ্ৰিয়তা লাভ কৰিছে। বৰ্তমানে আমাৰ দেশ ও পিছ পৰি থকা নাই কিন্তু অনলাইন শিক্ষাৰ বাবে লবলগীয়া আনুষংগিক ব্যৱস্থাসমূহৰ ক্ষেত্ৰত অন্য দেশৰ তুলনাত পিছ পৰি আছে। প্ৰথমে এই সমস্যা সমূহ সমাধান নকৰাকৈ প্ৰয়োগ কৰিব গ'লে সফলতাতকে বিফলতাৰ মুখ বেছি দেখিব। অনলাইন শিক্ষা ব্যৱস্থাক সাৰ্বজনীন কৰি তুলিবলৈ চৰকাৰৰ পৃষ্ঠপোষকতাৰ নিশ্চয়কৈ প্ৰয়োজন । কেন্দ্ৰ আৰু ৰাজ্য চৰকাৰৰ সহযোগিতাতহে দেশত সৰ্বত্ৰে অনলাইন শিক্ষাৰ পথ সুগম কৰিব পাৰিব । অন্যথা অনলাইন শিক্ষা এক সাঁথৰ হৈ ৰব ।।
- নীলাক্ষি বৰা ।
দ্বিতীয় ষাণ্ণাসিক
জৈৱ চিকিৎসা অভিযান্ত্ৰিক
( Biomedical)
গোলাঘাট পলিটেকনিক, ফৰকাটিং ।
অসমৰ দ্বিতীয় সৰ্ববৃহৎ জনগোষ্ঠীটো হৈছে -মিচিংসকল । অসমৰ অন্যতম জনগোষ্ঠী মিচিংসকলৰ বাপতিসাহোন সংস্কৃতিয় কৃষিভিত্তিক উৎসৱটি হৈছে- আলি আ:য়ে লৃগাং। প্রতি বছৰে ফাগুন মাহৰ প্ৰথম বুধবাৰে এই উৎসৱ অনুষ্ঠিত কৰা হয়। পূৰ্বৰে পৰা এই উৎসৱ ফাগুন মাহত পালন কৰোঁতে অঞ্চল বিশেষে নিজৰ সুবিধা অনুসৰি বেলেগ বেলেগ দিনত উদ্যাপন কৰিছিল। পিছৰফালে ১৯৫৬ চনত মিচিং বানে কেবাঙ (kebang)ৰ সবল নেতৃত্বত আৰু সিদ্ধান্তত সমগ্ৰ মিচিং সমাজে ফাগুন মাহৰ প্ৰথম বুধবাৰৰ দিনাখন নিজ নিজ ঠাইত একত্ৰিতভাৱে পালন কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে,কিয়নো বুধবাৰৰ দিনটোক মিচিংসকলে শুভ দিন বুলি গণ্য কৰে।
আলি আ:য়ে লৃগাংঙৰ অৰ্থ হৈছে -আলি মানে মাটিত হোৱা খাদ্য গুটি যেনে-"বিভিন্নধৰণৰ আলু, কচু, আদা আদি", আ:য়েৰ অৰ্থ হৈছে -শস্যৰ গুটি যেনে-"ধানৰ গুটি" আৰু লৃগাংঙৰ অৰ্থ হৈছে -সিঁচি দিয়া। সেয়েহে ইয়াক চমুকৈ শস্য সিঁচাৰ আৰম্ভণি উৎসৱ বুলি কোৱা হয়। লৃগাংঙৰ দিনাখন প্রতিঘৰৰ গৃহস্থই (মুৰব্বীজনে) বাঁহ বেতেৰে বিশেষভাৱে নিৰ্মিত অগৃন নামৰ ডাঙৰ শংকু আকৃতিৰ পাঁচিত শস্য সিঁচাৰ বাবে লাগতিয়াল বস্তু যেনে -ধানগুটি, কাঠ আলু, কচু, আদা, পুৰাং(তৰা পাতত দি সিজােৱা ভাত), আপং (পানীয়) পানী আদি কঢ়িয়াই নিয়ে। ঘৰৰ গৃহস্থই আগতীয়াকৈ পথাৰত চহাই থোৱা মাটি ডৰাত সাধাৰণতে পূব কোণত দহ-বাৰ বৰ্গফুটৰ এডোখৰ ঠাই নিৰ্বাচন কৰি তাত শস্য সিঁচা কাৰ্য আৰম্ভ কৰে প্ৰতীকৰূপত। ঠাইডোখৰ পি:ৰ নামৰ এবিধ মূল্যৱান বিবেচিত বনখাগৰিৰে চাৰিসীমাত খুঁটি হিচাপে পুতি সূতাৰে বান্ধি সীমাটো চিহ্নিত কৰে। বীজ সিঁচা কাৰ্য শেষ হ'লে মিচিংসকলৰ দেৱতা দ:ঞি-প:ল বা চন্দ্র-সূৰ্য,কাৰচিং-কাৰ্তাং আদিক উদ্দেশ্য কৰি পেলায় বা শ্লোক গোৱা হয়। ঘৰৰ মুখীয়ালজনে পথাৰত এই কামবোৰ আগবেলা সময়ত সম্পন্ন কৰে। পথাৰত শস্য সিঁচাৰ শুভকাৰ্য সমাধা কৰি গৃহস্থই ঘৰ আহি ঘৰডাঙৰীয়া তথা মৃত: পিতৃপুৰুষসকলক এইবাৰ্তা আপং পানী আৰু পুৰাং আদিৰে আগমন আপ্যায়ন নকৰা পৰ্যন্ত ঘৰৰ মানুহে সাধাৰণতে আপং বা পুৰাং গ্ৰহণ নকৰে। সেয়েহে গৃহস্থই সময় সুবিধা চাই আগবেলা -দুপৰীয়া আগতে এই কামবোৰ সম্পন্ন কৰি তোলে। লগতে ঘৰৰ মহিলাসকলেও পুৱাতেই উঠি গা-পা ধুই পুৰাং বা কৌপাতত সিজোৱা ভাত, আপং, শুকান মাছ আদি প্ৰস্তুত কৰি থয় আৰু গৃহস্থই বীজ সিঁচি ঘৰলৈ অহাৰ লগে লগে সেইবোৰ খাবলৈ দিয়ে। পৰম্পৰাৰ মাজেৰে গৃহস্থই খোৱাৰ পিছত ঘৰৰ আনবোৰেও খায়।
খোৱা-বোৱা, অতিথি সৎকাৰ আৰু ঘৰৰ মাংগলিক কাৰ্যখিনি সম্পন্ন হোৱাৰ পিছত গাঁৱৰ ডেকা -গাভৰুসকলে একেলগ হৈ লৃগাংঙৰ গীত-মাত গায় আৰু নাচে। প্ৰতি ঘৰে -ঘৰে গৈ য়া:মে মৃমবৃৰ বা ডেকা-গাভৰুহঁতে গুমৰাগ নামৰ এবিধ নাচ নাচে আৰু ঐনি:তম নামৰ এবিধ গীত গায়। ৰি:বি গাচেং, মিবু-গালুক আদি পিন্ধি ডেকা-গাভৰুসকলে গীত আৰু নাচ পৰিৱেশন নকৰিলে ধানৰ থোক বাঢ়ি নাহে বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। তদুপৰি গুমৰাগ নাচিলে বসুমতী সন্তুষ্ট হয় আৰু পৃথিৱীলৈ বৰষুণ নামি শস্য গজি উঠাত সহায়ক হয় বুলি লোকবিশ্বাস প্ৰচলিত আছে। গুমৰাগ চ:মান কাৰ্য সাধাৰণতে লৃগাংঙৰ ৰাতিয়েই গাঁৱৰ ঘৰে -ঘৰে গাই শেষ কৰাটো নিয়ম। লৃগাং উৎসৱৰ পৰৱৰ্তী তিনিদিন কোনো ঠাইত পাঁচদিন পৰ্যন্ত গাঁওখনে গেনা পালন কৰি উৎসৱটিৰ সফল কামনা তথা দেৱ-দেৱীসকলৰ সন্তুষ্টি আশা কৰে। গেনা শেষ হোৱাৰ পাছত লৃগাং য়দলেন হিচাপে প্রতিঘৰৰ মুখিয়ালে আপং, পুৰাং আদি আগবঢ়াই গেনা অন্ত হোৱাৰ জাননী পূৰ্বপুৰুষসকলক দিয়ে। ইয়াৰ পিছৰ পৰাই গাঁৱৰ সকলোৱে কৃষিকাৰ্য তথা জীৱিকাৰ নিজ নিজ বিভিন্ন কৰ্মত উদ্যেমেৰে আত্মনিয়োগ কৰে।
মিচিংসকলৰ জাতীয় উৎসৱ আলি আ:য়ে লৃগাং উৎসৱটি মাথোঁ কৃষিভিত্তিক উৎসৱেই নহয় মূলত: লোকবিশ্বাস আধাৰিত ৰং ৰইচৰ এক অনুষ্ঠান । তাৰোপৰি ইয়াৰ অন্তৰালত নিহিত হৈ আছে সমাজ- সংস্কৃতিৰ প্ৰতিফলন আৰু ধৰ্মীয় চিন্তাধাৰা। লৃগাং লিগগদত ব্যৱহৃত সামগ্ৰী আৰু পদ্ধতিয়ে তেওঁলোকৰ প্রাগ-ঐতিহাসিক কালৰ সংস্কৃতিৰ পৰম্পৰা জীয়াই থকা প্ৰমাণ এতিয়াও সুন্দৰকৈ জিলিকাই ৰাখিছে। মিবু বা ঘৰৰ মুখিয়ালজনে চন্দ্ৰ, সূৰ্য্যক আদি কৰি পূৰ্বপুৰুষৰ নামবোৰ স্মৰণ তথা সেৱাৰ যোগেদি তেওঁলোকৰ প্ৰকৃতিৰ বিভিন্ন শক্তিবোৰৰ প্ৰতি বিশ্বাস আৰু পূৰ্বপুৰুষৰ প্ৰতি থকা ভক্তিভাৱ তথা ধৰ্মীয় দিশৰ প্ৰতি থকা অগাধ বিশ্বাসকেই প্ৰতিপন্ন কৰিছে। মাছক লম্মীৰ প্ৰতীক তথা বুধবাৰৰ দিনটো মহ্মলকাৰী দিন হিচাপে গণ্য কৰি সেইদিনটোকে লৃগাংঙৰ দিন হিচাপে ধাৰ্য কৰাৰ লগতে মাছ ভক্ষণেৰে লম্মী আইক সন্তুষ্টি দি ধৰ্মৰ পৱিত্র চিন্তা দেখুওৱাই আহিছে। তদুপৰি চন্দ্ৰ, সূৰ্য্য ,বায়ু, বৰষুণ, বিজুলী আদিক সক্ষম কৰি গৃহস্থই শস্য সিঁচাৰ কাৰ্য আৰম্ভ কৰোঁতে তেওঁলোকে সুদৃষ্টি আৰু কৃপা বিচাৰি আবেদন জনোৱাৰ লগতে চৰাই-চিৰিকটি, পশু-পক্ষ,কীত-পতংগ আদিৰ পৰা বাচি থাকিবৰ বাবেও আহ্বান জনায়। খেতি -বাতি চপোৱাৰ পিছত মিচিংসমাজৰ প্রতিঘৰে সময়ত সাক্ষী কৰি থোৱা পূৰ্বপুৰুষসকলৰ নামত ন-ভাত, আপং, ব্যঞ্জন আদি আগবঢ়ায় | সেইমতে তেওঁলোকৰ সন্তুষ্টিতেই গৃহস্থ ,পৰিয়াল আদি মংগল সাধন হয় বুলি দৃঢ় ধৰ্মীয় বিশ্বাস আছে।
আলি আ:য়ে লৃগাং যেন কেৱল এটা উৎসৱৰ নামেই নহয়, ই মিচিং জনজীৱনৰ প্রাণৰ স্পন্দন। এনে পৰম্পৰাগত উৎসৱে গোস্টীগত সংকীৰ্ণতা আৰু জাত-পাতৰ ভেদভাৱ নাইকিয়া কৰি সম্প্রীতিৰ সমাজ গঢ়াত সহায় কৰে। সেয়ে এই আলি আ:য়ে লৃগাং বিভিন্ন জাতি, উপজাতি, ধৰ্ম,বৰ্ণসকলোৰে বাবে এক সমন্বয়ৰ সংস্কৃতি তথা আনন্দৰ উৎসৱ হওঁক, তাকেই কামনা কৰিলোঁ।
কুশল পাঙিং
বৈদ্যূতিক অভিযান্ত্ৰিক বিভাগ
চতুৰ্থ ষান্মাসিক
কৰিমগঞ্জ কাৰিকৰী প্ৰতিষ্ঠান
বিহু! অসমৰ জাতীয় উৎসৱ হোৱা লগতে, আমাৰ জাতি - জনজাতিৰ সংস্কৃতিৰ ভৰাঁল। বিহুৰ উৎপত্তিৰ বিষয়ে বিজ্ঞানসন্মত যুক্তিৰে, বিহু যে মংগোলীয় সকলৰ লোক-উৎসৱ লগতে 'বিহু' শব্দটো অনায-সম্ভূত শব্দ বুলি প্ৰমাণ কৰিছে। যদিও কিছু পণ্ডিতে জ্যোতিৰ্বিজ্ঞান দোহাই দি সংস্কৃতীয়া শব্দ 'বিষুৱ' পৰা আহিছে বুলি কয় , আনহাতে নগেন শইকীয়া দেৱে 'অসমীয়া মানুহৰ ইতিহাস' ত যুক্তিসহকাৰে কৈছে 'বিহু' শব্দটো 'বিষুৱ' ৰ পৰা নহয়, ই টাই ভাষা ৰ পৰা আহিছে। আকৌ ড° লীলা গগৈয়ে লিখিছে--“ বিহু শব্দটো ভাষাতাত্বিক অৰ্থ যিয়েই নহওক লাগিলে, ই আনন্দবাচক শব্দ। বিহু শব্দটো পিছত বিষু বা বিষুৱলৈ ৰূপান্তৰিত কৰি অবাচীনতা আৰু সংস্কৃতীয়া কৰিবলৈ চেষ্টা কৰা যেন লাগে।”.....“বিষুৱ বা বিষুৱণ শব্দপৰা আৰু সামবেদ ৰ 'বেয়া' শব্দৰ লগত অৰ্থজড়িত 'বিষু' শব্দৰ পৰা বিহু শব্দ উৎপত্তি হোৱা হ'লে আমি বিহু আজি সৰ্বভাৰতীয় ৰূপত দেখিবলৈ পালোঁহেঁতেন। আৰ্যভাষা সংস্কৃতৰ পৰা উদ্ভূত, এই দুই শব্দৰ অস্তিত্ব অনায় প্ৰভাৱপূৰ্ণ কেৱল অসমৰ এচুকত জীয়াই থকাটো এটা ব্যতিক্ৰমহে যেন লাগে। কৃষিজীৱী অষ্ট্ৰিক আৰু মংগোলীয়সকলেহে বিহু উৎসৱ স্বাভাৱিক আনন্দখিনিৰ জন্মদাতা, বাকী ধৰ্মনৈতিক আচাৰ-ব্যৱহাৰবোৰ পিছতহে আহিছে।” লগতে ড° নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈয়ে কৈছে “বিহু যদি বিষুৱ শব্দৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছে, তেনেহ'লে অসমৰ বাহিৰতো বিষুৱ সংক্ৰান্তিৰ উৎসৱক বিহু উৎসৱ বুলিব লাগিছিল। ভাৰতৰ আন ঠাইতকৈ পিছতহে অসমত আৰ্য বা সংস্কৃতৰ প্ৰভাৱ পৰিছে। কিন্তু বিহু শব্দটো অসমৰ বাহিৰে ক'তো নাই।”
বিতৰ্কিত শব্দ 'বিষুৱ' ৰ অৰ্থ সংস্কৃতত চালি-জাৰি চালে দেখা যায় দিন-ৰাতি সমান হোৱা অৰ্থত ব্যৱহাৰ কৰা হয়। আৰু আমি জানো যে বছৰটোত দুটা দিনত ২১মাৰ্চ আৰু ২৩ ছেটেম্বৰ অৰ্থাৎ ক্ৰমে ৬ চ'ত আৰু ৬ আহিন, তাৰিখে দিন-ৰাতি সমান হয়।কিন্তু আমাৰ বিহু তিনিটা সম্পূৰ্ণ অমিল এই দিন দুটা লগত। বহাগ বিহু চ'ত-বহাগ ৰ সংক্ৰান্তি, ৩০ চ'ত (১৪ বা ১৫ এপিল)। কাতি বিহু আহিন-কাতি ৰ সংক্ৰান্তি, ৩০ আহিন (১৮/১৭ অক্টোবৰ), মাঘ বিহু পুহ-মাঘৰ সংক্ৰান্তি ৩০পুহ (১৪ বা ১৫ জানুৱাৰী) ।
কাতি বিহু অসমত কেতিয়া পৰা আৰম্ভ হ'ল তাক সঠিককৈ কোৱা টান, পৌৰাণিক কাহিনী আধাৰত, এবাৰ ঋষি দুৰ্বাসায়ে আৰ্শীবাদস্বৰূপে দেৱ ৰাজ ইন্দ্ৰক এধাৰ পাৰিজাতফুলৰ মালা দিছিল। কিন্তু ইন্দ্ৰয়ে নিজস্ব অহংকাৰদীপ্ত আৰু মদগৰ্বী ত মালা ডাল পৰিধান নকৰি হস্তীৰ মস্তকত থৈ দিলত হাতীয়ে মালা ডাল চিঙি পেলালে, কিছু সময় পাছত ঋষি আহি মালা ডালৰ অৱস্থা দেখি বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল যে আৰ্শীবাদ স্বৰূপে দেৱেন্দ্ৰক দিয়া পাৰিজাতফুলৰ মালা লগত ইন্দ্ৰয়ে কৰা ব্যৱহাৰ, ফলত দুৰ্বাসাৰ ভীষণ খং উঠিল আৰু অভিশাপ দিলে স্বৰ্গত লক্ষ্মীভ্ৰীষ্ট হ'বলৈ। দিনক দিনে স্বৰ্গত অকাল-দুৰ্ভিক্ষয় দেখা দিলে আৰু উপায় হীন হৈ দেৱতাসব ব্ৰহ্মাৰ ৰ ওচৰ পালেগৈ ব্ৰক্ষ্মাই তাৰ প্ৰতিকাৰ বিচাৰি বিষ্ণু ওচৰত আবেদন জনালত দেৱতা আৰু অসুৰ মিলি সমুদ্ৰ মন্থন কৰিবলৈ নিৰ্দেশ দিলে, সেই মৰ্মে লক্ষ্মী নিৰ্গত হ'ল আকৌ স্বৰ্গত সুখ -শান্তি ভৰি পৰিল। কিন্তু ! ৰবিনচনৰ 'একাউণ্টছ অব আচাম' ত বহাগ আৰু মাঘ বিহু বিষয়ে উল্লেখ আছে । আহিন আৰু কাতি মাহৰ সংক্ৰান্তি দিনা পালন কৰা কাতি বিহু বিষয়ে উল্লেখ নাই যদিও অসমীয়া সমাজে ইয়াক অনুষ্টুপীয়া আৰু অনাড়ম্বৰভাৱে আদৰণি জনাই। বহাগ আৰু মাঘ বিহুৰ দৰে এই বিহুত আনন্দময় পৰিৱেশ নাথাকে কাৰণ এই সময়খিনিত কৃষক সকল অৰ্থনৈতিক ভাৱে মহঙা। কাতি বিহুৱে শৰৎক আঁকোৱালি লয় আৰু শাওনৰ সেউজীয়া সপোন আহিনত পূৰঠ হ'বলৈ ধৰে, আনহাতে উদং ভঁৰালৰ বেঠা।সেইবাবে কাতি বিহুৰ আন এটা নাম “কঙালী বিহু” বুলি ও জনা যায়।
কাতি বিহুৰ মূল উদ্দেশ্য হ'ল--- পথাৰৰ সোণগুটি কুশল কামনা কৰি, অনিষ্টকাৰী কীট-পতংগ নাশ কৰা। কিয়নো, কঠিয়া সজাল ধৰি আহিন-কাতিত ধানে গেঁৰ মেলিবলৈ আৰম্ভ কৰে আৰু কোমল বাকলিটো মাজত থকা পানীয় গাখীৰৰ দৰে পদাৰ্থ খিনি এই কীট পতংগই অনিষ্ট কৰে।ই হৈছে কীট-পতংগৰ মুখ্য লগতে প্রিয় খাদ্য ।
বিহু দিনা পুৱাতে ঘৰ-দুৱাৰ মচি, পদূলিলৈকে পৰিষ্কাৰ কৰি গা-পা ধুই, কাপোৰ -কানি তিয়াই পৰিয়ালটো ল'গ হৈ এমুঠি জলপান খায়। আকৌ আবেলি জাকে জাকে জীয়ৰী-বোৱাৰী ধান চাবলৈ যোৱা বা পথাৰ চাবলৈ যোৱাটো কাতি বিহুৰ এটা পৰম্পৰা, যি দৃশ্য অতি মন পৰশা । সন্ধিয়া আহি শইচমুঠিৰ পূৰ্ণতাপপ্তি কামনা কৰি মাটি চাকি বা বন্তি জ্বলোৱা পৰ্ব আৰম্ভ হয়।
কাতি বিহুক কোনো কোনো ঠাইত তুলসী বিহু বুলি ও কোৱা হয়, কাৰণ এই বিহুত তুলসী গছক অধিক গুৰুত্ব দিয়া হয়। যিহেতু তুলসী হিন্দু ধৰ্মৰ অবিচ্ছেদ্য অংগ সংস্কৃতি লগতে বিজ্ঞানৰো। শ্লোকত কৈছে-- “তুলসী দৰ্শনে পুণ্যং স্পৰ্শকে পাপ নাশনম্।" সেই বাবে বিহু দিনা সন্ধিয়া তুলসী তল আটোম টোকাৰিকৈ সজাই, মচি-কাচি এগছি বন্তি জ্বলাই নাম-কীৰ্তন কৰা হয় (“তুলসী তলে মৃগ পশু চৰে..... হৰধনু ধৰে")। আনহাতে মানুহৰ মৃত্যু সময়ত তুলসী তললৈ নিয়া হয়, কাৰণ তুলসী “অক্সিজেন গেছ" নিগৰ্ত কৰা ক্ষমতা অধিক সেয়ে কিজানিবা মৃত্যুমুখী মানুজন প্ৰাণ পায় উঠে। ভৱিষ্যতে ভৰাঁলত সোমাব লগা শইচমুঠি নিৰপদে থাকিবলৈ আৰু ঘৰখনত অপায়-অমংগল নহ'বলৈ গোসাঁই ঘৰত, ভৰাঁলৰত, লগতে আকাশবন্তি আৰু পদূলি মুখত চাকি দিয়া হয়। পথাৰত চাকি দিয়া লগতে এখনি শৰাইও উচৰ্গা কৰা হয়, আগলি কল পাতত চাকি দিয়া আগতে কল পটুৱা খোলাত মাহ-প্ৰসাদ দিয়া হয়। য'ত নেকি ৰবাবটেঙা, নাৰিকল, কুঁহিয়াৰ আৰু কল আদি। নৈবদ্য হিচাপে ইয়াত বিশেষকৈ ৰবাবটেঙা ক গুৰুত্ব প্ৰদান কৰা হয় কিয় নো বিশ্বাস কৰা অনুসৰি ৰবাবটেঙা দৰে ধানৰ থোকবোৰ ঘন আৰু পৈণত হৈ পূৰঠ হওক। ঠাই, জাতি-জনজাতিৰ ভেদে এই বিশ্বাস বেলেগ, টিৱা সকলে অনিষ্টকাৰি পোক-পতংগ নাশ কৰা অৰ্থে ৰবাবটেঙাৰ বাকলি পথাৰত ছটিয়াই। এইসকলোবোৰ বৰ অনাড়ম্বৰভাবে পালন কৰে। আনহাতে আকৌ কম বেছি পৰিমানে উজনি-নামনি সকলোতে পথাৰত চাকি দিয়া কাৰ্যত পোহৰ খেদি অহা অনিষ্টকাৰি পোক-পতংগ জ্বলি ধ্বংস হয়।
আমাৰ কৃষিজীৱী জীৱনত বিহুৱেই গঞা ৰাইজৰ স্পদন। এতিয়া পাঠকৰ মনত খুন্দা মৰা প্ৰশ্ন টো হৈছে, আজিৰ দিনত কাতি বিহু অৱক্ষয় হৈছে নেকি ? নিশ্চয়কৈ হৈছে। অসমৰ কৃষকৰ মূল সমস্যা বানপানী, গৰখীয়া, আৰু উন্নত বিজ্ঞান প্ৰযুক্তিৰ, লগতে বজাৰ আদি অভাৱ। যাৰ ফলত আজি খেতিয়কে আত্মহত্যা কৰিছে। যিহেতু, কৃষি আৰু বিহু ইটোৰ আনটো পৰিপূৰক, তেনে ক্ষেত্ৰত বিহুৰ অস্তিত্বৰ ক'ত ? আৰু ইয়াৰ বাবে কোন জগৰীয়া ? হয় আজি জীৱন -যাত্ৰা উন্নতহৈ সা-সুবিধাৰে সুখময় হৈছে। কিন্তু! লগে লগে মূল্যবোধ, মানৱতা, গ্ৰাম্য অঞ্চলৰ চহকী সংস্কৃতিত দাগ বহিছে, লগতে নতুন প্ৰজন্মৰ মাজত লোক-সংস্কৃতিৰ প্ৰতি অবহেলা, ইত্যাদি। এনেধৰণৰ বহু কাৰণত আজি বিহুৱে ধুনতি কাউৰীৰ ময়ূৰপাখি গজাৰ দৰে দিনক দিনে বিকৃত ৰূপলৈ গতি কৰিছে আৰু যাৰ ফলত এদিন আমি নিজস্ব সংস্কৃতিৰ পৰিচয় হেৰুৱাব লাগিব।।
ভাগ্যজিৎ বৰুৱা
প্ৰাক্তন ছাত্ৰ (২০১৭-২০)
ডিব্ৰুগড় পলিটেকনিক
" হে' এ ই...
হাঁচতি ঐ চ'ত
বিচতি ঐ চ'ত
বুধে-বিৰচতি
মঙ্গলে উৰুকা
বিহু গৈ আছিলি ক'ত...!
হে' এ ই..."
মৰাণ জনগোষ্ঠীয়ে অতীজৰে পৰা পালন কৰি অহা বসন্ত উৎসৱৰ এক আকৰ্ষণীয় অনন্য জাতীয় উৎসৱ হ'ল ৰাতি বিহু। মৰাণ সকলৰ জাতীয় উৎসৱ ৰঙালী বিহুক ৰাতি বিহুৱে সুকীয়া মাত্ৰা প্ৰদান কৰে বদৌচা- চুকাফাৰ মহা সমন্বয়ৰ আদৰ্শৰ ভেঁটিত প্ৰতিষ্ঠিত আহোম যুগৰ কেইবা শতিকাৰ আগৰে পৰাই অৰ্থাৎ বুৰঞ্জীয়ে ঢুকি নোপোৱা কালৰ পৰাই মৰাণ জনজাতিয়ে ৰাতি বিহু পালন কৰি আহিছে। তাহানিতে ৰাতি বিহু কেইবাদিনৰ বাবে দীঘলীয়া সময় পালন কৰা হৈছিল কিন্তু আধুনিক বিশ্বৰ ধামধুমিয়াত সময়, পৰিস্থিতি আৰু ব্যস্ত জীৱন-যাপন শৈলীয়ে ৰাতি বিহুৰ পৰম্পৰাত কিছু পৰিমানে পৰিৱৰ্তন পেলালে। মৰাণ সকলে চ'তৰ সংক্ৰান্তিত বিহু পালন নকৰে। তাৰ পৰিৱৰ্তে বহাগৰ প্ৰথমটো বুধবাৰে নীতি-নিয়মৰ মাজেৰে বিহু নমাই সাতৰ পৰা পোন্ধৰ ৰাতিলৈকে বিহু মাৰিছিল। তাৰ পাছত উত্তৰ বৈষ্ণৱ কালত গুৰুৰ পৰামৰ্শ অনুসাৰে মৰাণ সকলে বহাগৰ প্ৰথম মঙ্গলবাৰটোক উৰুকা আৰু বুধবাৰটোক গৰু বিহু হিচাপে লৈ বিহু পালন কৰে। বৰ্তমান সময়ত মাত্র কেইখনমান গাঁওত হে এতিয়াও এই ৰাতি বিহু প্ৰথাটো চলি থকা দেখিবলৈ পোৱা যায়। ইয়াৰে ভিতৰত অসমৰ কৰ্দৈগুৰি গাঁও, কাকোপথাৰ, কাছিজান, কাকজান, বেতনী আদি উল্লেখ কৰিব লগীয়া। সমন্বয়ৰ বৰ অসমৰ চানেকি এই ৰাতি বিহুৱে ভাষা ধৰ্মালম্বী ভেদ ভাৱৰ প্ৰাচীৰ ভাঙি আৱহমান কালৰে পৰাই নিৰৱধি বৈ আহিছে। ৰাতি বিহুৰ বাবে যথেষ্ট ডাঙৰ পথাৰ সাধাৰণতে বাচি লোৱা দেখা যায়। এই ৰাতি বিহুৰ থলীৰ মাজত আহল বহল ঠাই এলেকা মুকলিকৈ বিহুতলী হিচাপে ৰাখি চাৰিওফালে গোটা বাঁহ বান্ধি দিয়া হয়। এই বিহুথলীৰ একেবাৰে সোঁ মাজত বাঁহ আৰু জেতুকাপাত পাত বা ৰাইজং বেতৰ পাতৰ চালিৰে নিৰ্মিত তিনি মাৰলীৰ দুটা কোঠাযুক্ত বেৰ নথকা ঘৰ এটি থাকে। বিহুখনৰ ভিতৰত সাধাৰণতে এডাল বাঁহত টকাবোৰ ওলমাই থোৱা থাকে লগতে নাচনীক নচুৱাবলৈ ব্যৱহাৰ কৰা এমুঠমান জোখৰ চাকচনি মাৰি ( ডেৰ- দুই ফুট জোখৰ মাৰি ) বোৰ ৰখা হয়। এই ঘৰটিৰ বাহিৰে ভিতৰে বাঁহৰ ভুমুক ( বাঁহৰ চুঙাত কেৰাচিন তেল ভৰাই ফটাকানি দি জুই জ্বলাই পোহৰাবলৈ ব্যৱহাৰ কৰা এক বিশেষ চাঁকি ) জ্বলাই পোহৰ কৰি ৰখা হয়। তাত ডেকা গাভৰু সকলে বৃত্তাকাৰে ঘূৰি ঘূৰি সুকীয়া সুকীয়াকৈ ৰাতি বিহু মাৰে। বিহু গোৱাৰ সময়ত ডেকা গাভৰু সকলে পৰস্পৰৰ অংশত প্ৰৱেশ নকৰে। এই বিহু গাবৰ বাবে বিহুলৈ এসপ্তাহ মানৰ আগতেই বিহুৱা ডেকা সকলে বয়সস্থ ব্যক্তিক লগত লৈ তামোল-পাণৰ টোপোলা দি অভিভাৱকৰ পৰা গাভৰুসকলক খুজিবলৈ যায় । ডেকাসকলৰ সম্পূৰ্ণ নিৰাপত্তা তথা সুৰক্ষাৰ আশ্বাসত অভিভাৱকে নিজৰ গাভৰুজনীক ৰাতি বিহু মাৰিবলৈ যাব দিয়ে। নিশা আঠ মান বজাৰ পৰা পুৱতি নিশালৈকে এই বিহু চলে। গাভৰু সকলে ডেকা সকলক টকা আৰু চাকচনি মাৰিবোৰ চমজাই দিয়ে। এই বিহুত সাধাৰণতে নাচনী সকলক অন্য গাঁৱৰ ডেকাইহে নচুৱাই, একে গাঁওৰ ডেকাই নিজৰ গাঁওৰ নাচনী ননচুৱাই। এই বিহুৰ কোনো অশ্লীলতা নাই, অতি মাৰ্জিতভাৱে প্ৰেম-প্ৰণয় , ব্যঞ্জনাধৰ্মী শালীনতাপূৰ্ণ বিহুগীতেৰে গাভৰু সকলক নচুৱা হয়।
ৰাতি বিহুৰ বিহুৱাসকলে ধূতি গামোচা আৰু নাচনীসকলে বুকুত মেঠনি মাৰি মেখেলা – চাদৰ , কলীয়া ৰিহা পৰিধান কৰে । গহনাৰ ভিতৰত গামখাৰু , ডিঙিত ফুটিমণিৰ সৈতে মাদলি , কাণত থুৰিয়া , জাংফাই , খোপাত বতৰৰ ফুল লগোৱা দেখা যায়। এই ৰাতি বিহুৰ নামবোৰ অতি লেহেতীয়া সুৰৰ হোৱাৰ বাবে গোটেই ৰাতি নাচি থাকিলেও গাভৰু সকল ভাগৰুৱা নহয়। তেওঁলোকৰ বিহুপদ সমূহ এনেধৰণৰ-
" হাঁচতি ঐ ৰাইজং বেতেৰে পাত
প্ৰকৃতিৰ বুকুলৈ বিহুটি আহিছে
ৰাইজাই কৰিছে গাঁও
হে' এ ই...
হাঁচতি ঐ ৰাইজং বেতেৰে পাত...."
এনেকৈ সাতৰ পৰা পোন্ধৰ দিনত মৰাণ সকলে তেওঁলোকৰ বিহু সামৰণি মাৰে। এই ৰাতি বিহু হৈছে সংস্কৃতিৰ বৰঘৰটোক ধৰি ৰখা এটি শক্তিশালী খুটা, বৰ্তমান সময়ত এই প্ৰথাক, এই সংস্কৃতিক আগুৱাই লৈ যোৱাটো আমাৰ একোটা দায়িত্ব আৰু কৰ্তব্য। এই বিভিন্ন জনগোষ্ঠীৰ লোক-সংস্কৃতিৰ অবিহনে কেতিয়াও অসমীয়া সংস্কৃতি সবল হ'ব নোৱাৰে। এই লোকাচাৰ, ৰীতি-নীতি, ঐতিহ্য, স্বকীয় বৈশিষ্ট্য সমূহ অধ্যয়ন কৰি অসমীয়া সংস্কৃতিক অধিক সমৃদ্ধিশালী কৰি তুলিবলৈ আমি সদায় দায়বদ্ধ হোৱাতো প্ৰয়োজনীয়। সৰ্বশেষত ক'ব পাৰি যে এই ৰাতি বিহু মৰাণ জনগোষ্ঠীৰ লগতে সমগ্র অসমীয়া জাতিৰ সাংস্কৃতিক পৰিক্ৰমাৰ বাহক....।
শ্ৰীমতী পল্লৱী বৰপাত্ৰ গোহাঁই 
দ্বিতীয় ষান্মাসিক
শিৱসাগৰ পলিটেকনিক
।।অসমৰ পলিটেক্নিকৰ অতীত,বৰ্তমান আৰু ভৱিষ্যত।।
অসমত কাৰিকৰী শিক্ষা স্বাধীনতাৰ আগেয়ে ১৯২৭ বৰ্ষত যোৰহাটত হিজ ৰয়েল হাইনেচ দ্য প্ৰিন্স অৱ ৱেলছ ইনষ্টিটিউট অৱ ইঞ্জিনিয়াৰিং এণ্ড টেকন’লজী প্ৰতিষ্ঠানৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ লগতে আৰম্ভ হৈছিল। কাৰিকৰী শিক্ষাৰ জৰিয়তে ৰাজ্যৰ মানৱ সম্পদৰ সম্ভাৱ্যতা উপলব্ধি কৰোৱা লক্ষ্যৰে অসমত কাৰিকৰী শিক্ষা সঞ্চালকালয়ৰ স্থাপন হৈছিল ১৯৬০ চনত। এই সঞ্চালকালয়ৰ অধীনত বৰ্তমান অসমৰ পলিটেক্নিক্ প্ৰতিষ্ঠান সমূহ ।অন্যহাতে প্ৰথমখন ডিপ্লোমা প্ৰতিষ্ঠান অসম বস্ত্ৰ প্ৰতিষ্ঠানৰ স্থাপনা হৈছিল ১৯২০ বৰ্ষত গুৱাহাটীত। ২০১৭ চনৰ আগলৈকে অসমৰ পলিটেক্নিক্ শিক্ষানুষ্ঠান আছিল দহখন। সেইকেইখন হ’ল-
১) অসম অভিযান্ত্ৰিক প্ৰতিষ্ঠান, চান্দমাৰি, গুৱাহাটী
২) পদ্মশ্ৰী চন্দ্ৰপ্ৰভা শইকীয়ানী বালিকা কাৰিকৰী প্ৰতিষ্ঠান, বামুণীমৈদাম ৩) নগাঁও পলিটেক্নিক্
৪) শিলচৰ পলিটেক্নিক্ ৫) ডিফু পলিটেক্নিক্
৬) ডিব্ৰুগড় পলিটেক্নিক্ ৭)অসম বস্ত্ৰ প্ৰতিষ্ঠান আমবাৰী, গুৱাহাটী ৮) ৰেচিডেন্সিয়েল গাৰ্লছ পলিটেক্নিক্ , গোলাঘাট ৯) বঙাইগাঁও পলিটেক্নিক্ আৰু ১০) হিজ ৰয়েল হাইনেচ দ্য প্ৰিন্স অৱ ৱেলছ ইনষ্টিটিউট অৱ ইঞ্জিনিয়াৰিং এণ্ড টেকন’লজী, যোৰহাট।
২০১৭ চনত একেলগে মুঠ ১১ খন পলিটেক্নিক্ প্ৰতিষ্ঠান নতুনকৈ আৰম্ভ কৰা হয়। সেইকেইখন হ’ল-
১) ধেমাজি পলিটেক্নিক্ , চিমেন চাপৰি ২) লখিমপুৰ পলিটেক্নিক্ , বিহপুৰীয়া। ৩) শোণিতপুৰ পলিটেক্নিক্ ঠেলমৰা ৪) বাক্সা পলিটেক্নিক্
৫) বৰপেটা পলিটেক্নিক্ ৬) কামৰূপ পলিটেক্নিক্ , বাইহাটা চাৰিআলি ৭) শিৱসাগৰ পলিটেক্নিক্ , ডিমৌ ৮) গোলাঘাট পলিটেক্নিক্ , ফৰকাটিং ৯) গোৱালপাৰা পলিটেক্নিক্ ১০) নলবাৰী পলিটেক্নিক্ আৰু ১১) কৰিমগঞ্জ পলিটেক্নিক্ ।
নতুনকৈ আৰম্ভ কৰিবলগীয়া পাঁচখন পলিটেকনিক কলেজ হ’ল-
১) তিনিচুকীয়া পলিটেক্নিক্ , মাকুম ২) চিৰাং পলিটেক্নিক্ ৩) ওদালগুৰি পলিটেক্নিক্
৪) মৰিগাঁও পলিটেক্নিক্ আৰু ৫) হাইলাকান্দি পলিটেকনিক।
গতিকে এই বৰ্ষৰ পৰা অসমত পলিটেক্নিক্ শিক্ষানুষ্ঠানৰ মুঠ সংখ্যা হ’বগৈ ২৬ খন। এই ২৬ খনৰ ওপৰিও আৰু নতুন ৮ খন প্ৰস্তাৱিত পলিটেক্নিক্ প্ৰতিষ্ঠানৰ নিৰ্মাণৰ কাম অব্যাহত আছে। নিৰ্মাণ হ'বলগীয়া সেইকেইখন পলিটেক্নিক্ প্ৰতিষ্ঠান হ’ল-
১) টিংখং পলিটেক্নিক্ , ডিব্ৰুগড় ২) মাজুলী পলিটেক্নিক্ ৩) ৰহা পলিটেক্নিক্
৪) বৈথালাংচু পলিটেক্নিক্ , পশ্চিম কাৰ্বি আংলং
৫) ডিমা হাচাও পলিটেক্নিক্ ৬) মংগলদৈ পলিটেক্নিক্ ৭) হাজো পলিটেক্নিক্ আৰু
৮) ধুবুৰী পলিটেক্নিক্ ।
এই সমূহ হ’ল চৰকাৰী পলিটেক্নিক্ শিক্ষানুষ্ঠান য’ত কম্পিউটাৰ ইঞ্জিনীয়াৰিং, ইলেকট্ৰিকেল , মেকানিকেল,চিভিল,মাইনিং,কেমিকেল ,বায়মেডিকেল,প্ৰিন্টিং,ইলেক্ট্ৰনিক এণ্ড টেলিকমিউনিকেচন,আৰ্কিটেক্ছাৰ , ইণ্ডাষ্ট্ৰিয়াল প্ৰডাক্চন, এগ্ৰীকালচাৰ, ইনস্ট্রোমেনতেচন , মৰ্ডান অফিচ মেনেজমেণ্ট আদি তিনিবছৰীয়া ইঞ্জিনিয়াৰিঙ ডিপ্ল’মাৰ পাঠ্যক্ৰম আগবঢ়োৱা হয়। পলিটেক্নিক্ প্ৰতিষ্ঠান এখনত নামভৰ্ত্তি কৰিবলৈ নিম্নতম অৰ্হতা হৈছে দশম শ্ৰেণী বা মেট্ৰিক উত্তীৰ্ণ । কিন্তু দেখা যায় যে শতকৰা ০.০০৩ শতাংশ দশম উত্তীৰ্ণ ছাত্ৰ ছাত্ৰীৰ পৰিৱৰ্তে উচ্চতৰ মাধ্যমিক উত্তীৰ্ণ ছাত্ৰছাত্ৰী সকলেহে পলিটেক্নিক্ প্ৰতিষ্ঠান সমূহত নামভৰ্ত্তি কৰে । পলিটেক্নিক্ প্ৰতিষ্ঠানত নামভৰ্তিৰ বাবে ইয়াৰ নামভৰ্তিৰ বাছনি পৰীক্ষা সাধাৰণতে বিজ্ঞানৰ আৰু গণিত বিষয়ৰ ওপৰত অনুষ্ঠিত হয়। সমগ্ৰ পৃথিৱীত যেনেকৈ সকলো ছাত্ৰ ছাত্ৰীৰে ইঞ্জিনীয়াৰিঙৰ বিষয়টোৰ প্ৰতি আকৰ্ষণ আছে তেনেদৰে অসমটো এই শিক্ষাৰ ওপৰত আকৰ্ষণ যথেষ্ঠ বৃদ্ধি পাইছে ।
বৰ্তমান প্ৰেক্ষাপটত সমগ্ৰ শিক্ষা ব্যৱস্থাক পৰিৱৰ্তনৰ ঢৌৱে চুই গৈছে, নিশ্চয় ভাল কথা হৈছে, কিন্তু কাৰিকৰী শিক্ষা জগতখনলৈ চালে দেখা যাব যে' নীতিহীনতাই ,আদর্শহীনতাই কাৰিকৰী শিক্ষাক্ষেত্ৰখন বিশৃংখল কৰি পেলাইছে।একপ্ৰকাৰৰ দিশহাৰা হৈ পৰিছে কাৰিকৰী শিক্ষাৰ শিক্ষাৰ্থীসকল । কাৰিকৰী শিক্ষা সঞ্চালকালয়ৰ লক্ষ্য "কাৰিকৰী শিক্ষাৰ জৰিয়তে ৰাজ্যৰ মানৱ সম্পদৰ সম্ভাৱ্যতা উপলব্ধি কৰা " হৈ পৰিছে বৰ্তমান মাথো একো একোটা শ্লোগান । বহু আশা আকাংক্ষা লৈ অধ্যয়নৰত হাজাৰ হাজাৰ শিক্ষাৰ্থীক উৰ্দ্ধতম কৰ্তৃপক্ষই কৰা এনে অৱহেলাৰ বাবে বৰ্তমান ধ্বংসৰ গৰাহত। এই বিশাল বিষয় এটা সৰু লেখাত সামৰি লোৱা সম্ভৱ নহয়। অথচ কাৰিকৰী শিক্ষাই একমাত্ৰ বিষয়, যাৰ সৈতে দেশখনৰ কাৰিকৰী ক্ষেত্ৰখনত মানৱসম্পদ গঢ়াৰ প্ৰসংগটো সম্পূৰ্ণৰূপে নিৰ্ভৰশীল হৈ আছে । গভীৰ উদ্বেগৰ বিষয় যে, এই শিক্ষাই এতিয়া তথাকথিত ৰাজনীতিৰ কৱলত পৰি কলুষিত হ'বলৈ ধৰিছে। শিক্ষাসংক্ৰান্তীয় বহু তথ্য লুকাই আছে, কিন্তু যি খিনি আমি দেখিছোঁ বা পাইছোঁ, তাৰ পৰা অনুমান কৰা কঠিন নহয় যে ভাল দিন অহাৰ বাবে কাৰিকৰী শিক্ষা এতিয়াও বহু যোজন বাট। বৰ্তমান বহুতো প্ৰশ্ন তথা সমস্যাৰ সন্মুখীন হৈছে পলিটেক্নিকৰ শিক্ষাৰ্থী সকল। পিছপৰি ৰৈছে আমাৰ কাৰিকৰী শিক্ষাক্ষেত্ৰখন । আহক আমি চকু ফুৰাও আমাৰ কাৰিকৰী শিক্ষা ক্ষেত্ৰৰ কেন্দ্ৰস্থল পলিটেকনিক সমূহত।
বৰ্তমান কাৰিকৰী শিক্ষাৰ ছবিখন অধিক ভয়ংকৰ হৈ পৰিছে অসমত । আজি পৰ্য্যন্ত অধিকাংশ পলিটেক্নিকত আন্তঃ গাথঁনিৰ নামত একোৱেই নহল, অথচ আন্তঃ গাথঁনিয়েই হব লাগিছিল মুখ্য কাম,অগ্ৰাধিকাৰ। ২৪ ঘণ্টাই বিজুলীৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া চৰকাৰৰ দিনত কোনো কোনো পলিটেকনিকত বিজুলী নথকা তথা বিজুলীৰ বিকল্প সুবিধা নথকাৰ বাবে বাধা জন্মে প্ৰেক্টিকেলৰ পাঠদানত । কেইবাখনো পলিটেক্নিকত ৩ ফেছ বিদ্যুতৰ সুবিধা নাই লগতে কলেজত জেনেৰেটৰ আছে যদিও সংশ্লিষ্ট বিভাগে সেইসমূহ ইনষ্টল কৰি বিদ্যুতৰ সুবিধা কৰি দিয়া নাই, ফলত লোড চেডিং হলে প্ৰেকটিকেল শিক্ষা আহৰণৰ ক্ষেত্ৰত যথেষ্ঠ অসুবিধাৰ সন্মুখীন হয় ছাত্ৰ ছাত্ৰী সকল। আজি পৰ্যন্ত সম্পূৰ্ণ নহ'ল বহু কেইখন পলিটেক্নিকৰ হোষ্টেল নিৰ্মাণ , তদুপৰি ভাঙিব ধৰিছে পুৰণি পলিটেক্নিক্ সমূহৰ হোষ্টেল সমূহ , চিন্তিত ছাত্ৰ ছাত্ৰী সকল। অতি দুখৰ বিষয় ক'ৰ'ণা মহামাৰীৰ সময়ত পৃথকীকৰণ কেন্দ্ৰ হিচাবে ব্যৱহাৰ কৰা শিৱসাগৰ পলিটেক্নিকৰ হোষ্টেল লেতেৰাকৈ থৈ নিজৰ দ্বায়িত্ব সামৰে তথাকথিত স্বাস্থ্য বিভাগে । কেৱল মাত্ৰ চৰকাৰী হোষ্টেলৰ ব্যৱস্থা নথকাৰ বাবে প্ৰাইভেট হোষ্টেল সমূহত দিব লগা টকাৰ বাবে অভিভাৱক সকল ভুগিব লগা হৈছে আর্থিক সমস্যাত, মানসিক যন্ত্ৰণাত শিক্ষাৰ্থীসকল। কেতিয়াবা বিশুদ্ধ খোৱা পানীৰ বাবে আন্দোলনত নামি পৰিব লগা হয় পলিটেক্নিকৰ ছাত্ৰ ছাত্ৰী সকল। কেতিয়াবা আকৌ আন্দোলনৰ বিষয় হৈ পৰে সুৰক্ষা , মাজে সময়ে বহু কেইখন পলিটেক্নিকত চাৰিওকাষে নথকা পকীবেৰ তথা সুৰক্ষাৰ অভাৱত হৈ থকা সৰু বৰ চোৰৰ কাহিনীয়ে বাতৰি কাকতত স্থান দখল কৰিছে ,তাৰে ভিতৰত ৩০ তাতকৈ অধিক কম্পিউটাৰ চুৰি হোৱা ধেমাজি পলিটেক্নিকৰ ঘটনা অন্যতম । সি যি কি নহওক , অসমত ইতিমধ্যে ২৬ খন পলিটেক্নিকৰ শেহতীয়াকৈ নানান বিষয়ক কেন্দ্ৰ কৰি সমাজ জগতত তোলপাৰ লাগিছে । ২০১৭ চনত প্ৰতিষ্ঠিত নতুন ১১খন শিক্ষানুষ্ঠান গঢ় দিয়াৰ ক্ষেত্রত কোনেও নতুনকৈ নিযুক্তি দিয়া প্রবক্তাসকল তথা কৰ্মচাৰী সকলৰ অৰিহণা অস্বীকাৰ কৰিব নোৱাৰে৷ কিন্তু দুর্ভাগ্যজনকভাৱে চৰকাৰৰ তৰফৰ পৰা আজিকোপতি পলিটেক্নিকত নিযুক্তি দিয়া প্রবক্তাসকল , কৰ্মচাৰীৰ দৰমহা বৃদ্ধি তথা পদসমূহৰ উন্নীতকৰণৰ ক্ষেত্ৰত কোনো উদ্যোগ লোৱা দেখা নগ’ল৷ কেৱল মাত্ৰ দেখা গল বহুমাহ দৰমহা নোপোৱাৰ পাছত নিজৰ প্ৰাপ্য ধনৰ বাবে কৰা তেওঁলোকৰ আন্দোলন আৰু শিক্ষাগুৰু,কৰ্মচাৰীসকলৰ প্ৰতি থকা সন্মান তথা সমৰ্থনত আন্দোলনত নামি পৰা পলিটেক্নিকৰ শিক্ষাৰ্থীসকল ।
আনহাতে, যি কেইখন পলিটেক্নিক্ আছিল তাৰ আন্তঃ গাঁথনি সম্পূৰ্ণ নকৰি , অধ্যাপক, কৰ্মচাৰী সকলৰ অভাৱ পূৰ নকৰাকৈয়ে আকৌ নতুন পলিটেক্নিকৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ কাৰ্য কিয় ঘোষণা কৰা হল? প্ৰতিষ্ঠিত বহু পলিটেক্নিক্ বৰ্তমানেও অধ্যাপক,কৰ্মচাৰীৰ অভাৱত ! সেইবোৰ ঠিক নকৰি নতুন চমক সৃষ্টিৰ বাবে নতুনকৈ পলিটেক্নিক্ কিয়? যদি চমক সৃষ্টিয়ে কৰিছিল তেন্তে নতুন পাঁচখন পলিটেকনিকৰ পাঠদান সমূহ নিজা পলিটেকনিক সমূহত আৰম্ভ নকৰি অন্য পলিটেক্নিকত কৰিছে কিয়?
অন্যহাতে বছৰ পৰ্য্যন্ত,পৰৱৰ্তী পৰীক্ষালৈকে দিব নোৱাৰা পূৰ্বৰ ষান্মাসিকৰ ফলাফল তথা পইণ্টৰ বাবে শিক্ষাৰ্থীসকলক আজিও আক্ৰান্ত নিৰুৎসাহত। শিক্ষা আহৰণৰ ক্ষেত্ৰত থকা বিভিন্ন অসুবিধাৰ বাবে , মহামাৰীৰ পৰিপ্ৰেক্ষিতত হোৱা অনলাইন ক্লাছ আৰু নতুন পলিটেক্নিকত ভালদৰে পাঠদানৰ আৰম্ভণি নহওঁতে মাৰ্চ মাহ ,২০২১ ত আৰম্ভ হোৱা ষান্মাসিকৰ পৰীক্ষাৰ বাবে চিন্তিত হৈছিল শিক্ষাৰ্থী সকল ।তদুপৰি ভৱিষ্যতৰ লক্ষ্যৰে পৰিকল্পনাৰ অভাৱ। সঠিক নীতি নাই, আমোলাই মন্ত্ৰীক বুজাই যি মন যায় তাকে কৰিছে । মুঠতে শাসন ক্ষমতা যিসকলৰ হাতত আছে, তেওঁলোকৰ দৃষ্টিভঙ্গী পৰিৱৰ্তন নহলে, অসমৰ দৰে ৰাজ্যত কাৰিকৰীশিক্ষা ব্যৱস্থা আমূল পৰিৱৰ্তন সাধন হোৱাৰ আশা কৰাটো এক অলৌকিক কল্পনা মাথোঁ।
এফালৰ পৰা চাবলৈ গ’লে অসমত ইমানবোৰ কাৰিকৰী শিক্ষানুষ্ঠান প্ৰতিষ্ঠা হোৱাটো ভালেই। দহ-বাৰ বছৰ আগলৈ অসমৰ পৰা শ শ ছাত্ৰ-ছাত্ৰী কাৰিকৰী শিক্ষা লাভৰ বাবে বাহিৰলৈ ওলাই গৈছিল। অসম চৰকাৰৰ এই শিক্ষানুষ্ঠান সমূহৰ পৰা পাছ কৰি ওলোৱা শিক্ষাৰ্থীবোৰকলৈ কিবা দীৰ্ঘম্যাদী পৰিকল্পনা আছেনে? নে কেৱল কলেজ প্ৰতিষ্ঠা কৰি শ শ ডিপ্ল’মাধাৰী ছাত্ৰ-ছাত্ৰী নিৰ্মাণ কৰাটোতে তেওঁলোকে গুৰুত্ব দিছে। অসমৰ উদ্যোগ-প্ৰতিষ্ঠান, কাৰিকৰী ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ নিযুক্তিৰ ছবিখন কাকো বৰ্ণনা কৰাৰ প্ৰয়োজন নাই। এইবোৰ কথা সকলোৰে সন্মুখত জলজল পটপট। সৰুতে মনত পৰে, সমাজ অধ্যয়ন বিষয়টোত অসমৰ মেপখন আঁকি চিহ্নিত কৰোঁ- শোণিতপুৰৰ চাৰিদুৱাৰত সূতা কটা কল, গোলাঘাটৰ বৰুৱা বামুণ গাঁৱত চেনীকল, জাগীৰোডত কাগজ কল। এতিয়া তেনেকৈ দেখুৱাবলৈও কিবা উদ্যোগ বাকী আছেনে? ২০১৭ চনত একেলগে প্ৰতিষ্ঠা কৰা ১১ খন পলিটেকনিকত নামভৰ্তি কৰা ছাত্ৰ-ছাত্ৰীবোৰে এইবাৰ ডিপ্ল’মা পাঠ্যক্ৰম সম্পূৰ্ণ কৰি ওলাইছে। যিহেতু পলিটেকনিকৰ পাঠ্যক্ৰম সম্পূৰ্ণ কৰাৰ পাছত অভিযান্ত্ৰিক ডিগ্ৰী (বি.ই./ বি.টেক)ৰ বাবে অসমৰ অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয় সমূহত সুবিধা আছে, সেইবাবে তাৰে কিছু সংখ্যকে হয়তো ডিগ্ৰী পাঠ্যক্ৰমত নামভৰ্ত্তি কৰিব, কিন্তু অতি দুখৰ বিষয় যে পলিটেক্নিক্ অধ্যয়নৰত শিক্ষাৰ্থীৰ সংখ্যা যেনেদৰে বৃদ্ধি হল, সেই অনুপাতে বৃদ্ধি নহ'ল উচ্চশিক্ষা বা ডিগ্ৰীৰ বাবে সংৰক্ষিত আসন।
তদুপৰি পলিটেক্নিক্ উত্তীৰ্ণ গৰিষ্ঠ সংখ্যকে কি কৰিব? তিনিবছৰীয়া কাৰিকৰী পাঠ্যক্ৰম লোৱাৰ পিছত অইন পাঠ্যক্ৰম পঢ়িবলৈ যোৱাটোও তেওঁলোকৰ বাবে সম্ভৱপৰ নহ’ব। এইদৰে প্ৰতিবছৰে শ শ ছাত্ৰ-ছাত্ৰী ওলাই থাকিব। সেই ছাত্ৰ-ছাত্ৰীবোৰৰ ভৱিষ্যত কি হ’ব? তেওঁলোকৰ নিযুক্তি, সংস্থাপনৰ বাবে সঠিক সময়তে যদি দৰকাৰী কাৰ্য্যব্যৱস্থা গ্ৰহণ কৰা নহয়, তেন্তে কেইবছৰমান পিছত অসমত আৰু এক ভয়ংকৰ নিবনুৱা সমস্যাৰ সৃষ্টি হ’ব।
সামগ্ৰিকভাৱে আমি শিক্ষানীতিৰ ক্ষেত্ৰত দেখিছোঁ যে কিবা ভাল সিদ্ধান্ত এটা ললেও ৰূপায়ণৰ বেলিকা বিভিন্ন পৰ্যায়ৰ নেতাসকলৰ ভূমিকাই ধ্বংস মাতি আনে। পৰিস্থিতি জটিলতাৰ পৰা অধিক জটিল কৰি তুলিছে । মুঠতে চৰকাৰৰ কোনো গতিশীলতা নাই , পলিটেক্নিক্ সমূহক লৈ ভৱিষ্যতৰ কোনো পৰিকল্পনা নাই । দুৰ্নীতি ৰোধৰ কোনো চেষ্টা নাই , বৰং দুৰ্নীতি কেলেংকাৰীয়ে পৃষ্ঠপোষকতাহে লাভ কৰি আছে। সকলোতে মন্ত্ৰী অমূলৰ মই বৰ ভাব। কি আৰু আশা কৰিব পাৰি , কেনেদৰে সিদ্ধান্তবোৰ গ্ৰহণ কৰা যায় বুজা টান।
অতি চমুকৈ কবলৈ গলে, শৈক্ষিক দিশটো বাদ দি ,কেৱল মাত্ৰ পলিটেকনিক প্ৰতিষ্ঠাৰ পৰিসাংখ্যিক ৰাজনীতিৰ অংশ হৈ পৰিল পলিটেক্নিকৰ ছাত্ৰ ছাত্ৰী সকল ,সাম্প্ৰতি বিভিন্ন ভাষণত পলিটেক্নিকৰ সংখ্যা বৃদ্ধিৰ কথা শুনা যায়।পলিটেক্নিক্ সমূহত বৰ্তমান যি বিশৃংখল পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি হৈছে তাৰ পৰা এটা কথাই স্পষ্ট যে সবাতোকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ বিভাগটো অৰাজক পৰিস্থিতি এটাই বিৰাজ কৰিছে। কথাবোৰে বিভাগটোৰ স্বৰূপ উদঙাই দিছে। সন্মানীয় অধ্যাপকসকলে ইমান অভাৱৰ পাছতো অত্যন্ত কষ্টৰ জৰিয়তে শিক্ষাৰ্থী সকলক সম্পদ বুটলিব পৰাৰ স্বাৰ্থত কাৰিকৰী শিক্ষা প্ৰদান কৰিছে। কিন্তু আৰু কিমান দিন এই অভাৱত কাৰিকৰী ক্ষেত্ৰখনৰ শিক্ষাৰ্থী সকলে অধ্যয়ন কৰিব ? নে আমিও নামি পৰিব লাগিব আন্দোলনত নিজৰ প্ৰাপ্য অধিকাৰ বিচাৰি! বৰ্তমান পলিটেক্নিক্ সমূহত সমস্যাৰ অন্ত নাই । সেইবাবে মাতিছোঁ আপোনাসৱক আহক এবাৰ সমস্যাৰে জৰ্জৰিত কাৰিকৰী শিক্ষাৰ প্ৰাণকেন্দ্ৰ পলিটেক্নিক্ সমূহলৈ। আশা এটাই নতুন মুখ্যমন্ত্ৰী হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মা ডাঙৰীয়াৰ নেতৃত্বত শিক্ষামন্ত্ৰী ডাঃ ৰনোজ পেগু ডাঙৰীয়াৰ তত্ত্বাৱধানত পলিটেক্নিক্ সমূহে এক নতুন দিশ পাব।
পার্থ প্ৰতীম কোঁৱৰ
সাধাৰণ সম্পাদক
সদৌ অসম পলিটেকনিক ছাত্ৰ একতা সভা
Child labour'
'Child labour' is a serious problem in today's world. Children of poor family are mostly affected by it.'Child labour' is a common word that we hear in television,radio and many more social websites.'Child labour' is a crime since the people are using the children as labours at the age of 6 to 12 years old. This is not the time to do work but to study. Due to the negligence of the parents on their children, the children no longer feel like living their life.Instead of going to school,gaining knowledge and enjoying their life they search for work for making money.
Youth and teenage life is an important period of time where mood swings happens often and children need to build up themselves for their future. There are many girl child who are thrown out of their houses due to gender discrimination going in their family.Parents are never concerned about their children due to which they feel ignored.There are many children who collect garbage and even works in some shops as a sweeper. People in this world are so cruel that even after knowing that child labour is a crime, still they appoint the children to do the unhygienic work. There are handful of people who go against child labour.Though the government claims to abolish child labour but still no strict actions were taken till now. Development in mind set plays a vital role in today's world, society and environment.
A few solution of eradicating child labour is to educate the children and to give them free food. The government should analyse and think that the children are our next generation and they will be the one who will lead the country. Due to poor guidance maybe children could not show themselves up but with proper knowledge and education they will surely achieve what they will. The children's parents those who are not educated can be appointed for non literate or non educated posts by the government.Children can be taken for counseling so that they come to know that they have to achieve their goal or their aspiration. Since everyone is not equal in this world everyone has their own talent and interests due to which they should be encouraged instead of comparing them with the other fellow friends.
Ripanjana Choudhury
Branch-Electronics and Telecommunication Engineering
College-Assam Engineering Institute
2nd semester
Covid19 ,The Virus and it's impact
So many people’s life has been impacted ever since the Covid19 has started. The way of pursuing life has been changing. The Covid19 has impacted hugely especially upon student’s and working people’s life. Before the starting of this deadly virus, life was easier for us as we were able to spend the days by playing outdoor games and watching movies without getting bored. But slowly this pandemic saddened everyone as employees had to practice “Work from home,” and students meeting their friends became almost impossible as all the institutions were closed off. Moreover, the cases of people dying across all over the nations are increasing. Therefore, it seems like the ray of hope to interact with each other physically is too low.
The introduction of new mode of education, i.e., the “Online Class Mode,” was completely a new thing for all the students. So, the students had to learn to adapt to this type of classes. Attending online classes aren’t that fruitful and can be frustrating at times. This made us realize that it isn’t a blessing to student’s life as well.
As the virus lasted for months ,certain advantages and drawbacks of Covid19 could be seen.
Those advantages and drawbacks can be described through the following given points:-
Advantages:-
(1) Students can use their quality time in studying and the other activities in which they are interested. Spending times in the house by not going out and enjoy watching movies and doing some craftworks.
(2) Watching a movie and spending some quality times with family members and visiting other relatives (by abiding government’s Covid19 protocols) can now can happen as there is ample time.
And since everyone is engaged in work from home it is easier to communicate with far away relatives through cell phones.
(3) Due to this pandemic people are no longer using public transportations which is enabling them to save some amount of money in their hands.
Disadvantages:-
(1) Speaking about the disadvantages of this Covid19 it has affected the lives of people all around the world in a very depressed and unpleasant way- losing jobs, businesses crashing, and getting quarantined away from their families.
(2) The adoption rate of online classes is around 50-60% whereas in the classroom the adoption was around 80-90%. Online classes affect the eyes of the students due to long hours in front of the blue screen.
(3) Kindergarten students and the primary grades must not have this type of class because they have low concentration power, and they do not have the ability to sit for a longer time in front of the blue screen.
(4) A lot of poor students do not have access to laptops and computers; all these students are naive which makes me think there should not be this kind of disparate education.
(5) Surely, there are lots of disadvantageous factors like there are no exams; students are being given marks by the internals. These factors are going to be a foreshadow to the student’s future careers.
This pandemic is a realization that despite us being different in religions, cultures, and different geographic locations is suffering from the same virus and having the same struggle. The term “Social Distancing” has become an important and trending tagline in the people’s life in order for them to survive against the virus. In a nutshell, the Covid19 has taught all of us that life is simply short and things in life sometimes comes unexpectedly. It has also proved the human’s ability to change and adapt to new environment. The pandemic has taught the people to restore humanity and faith among each other- communities and NGOs volunteered in supplying necessary equipments ( sanitizers, food, masks) to family members, countries supplying oxygens to help each other, etc. Millions of people have lost their lives today, therefore, it is necessary for us to remain grateful and be thankful for what we have today. Last but not the least, appreciate the little things in life and do not take anyone for granted, forgive people who do wrong, love , live and be happy. Your life is what you make it happen.
Saurav Jyoti Gogoi
4th semester
TEXTILE TECHNOLOGY
Vice President
Assam Textile Institution
HUMANITY
When we say humanity, we can look at it from a lot of different perspectives. One of the most common ways of understanding is that it is a value of kindness and compassion towards other beings. If you look back at history, you will find many acts of cruelty by humans but at the same time, there are also numerous acts of humanity. An essay on humanity will take us through its meaning and importance.Importance of Humanity As humans are progressing as a human race into the future, the true essence of humanity is being corrupted slowly. It is essential to remember that the acts of humanity must not have any kind of personal gain behind them like fame, money or power.The world we live in today is divided by borders but the reach we can have is limitless. We are lucky enough to have the freedom to travel anywhere and experience anything we wish for. A lot of nations fight constantly to acquire land which results in the loss of many innocent lives.
Similarly, other humanitarian crisis like the ones in Yemen, Syria, Myanmar and more, costs the lives of more than millions of people. The situation is not resolving anytime soon, thus we need humanity for this.
Most importantly, humanity should be not just limited to human beings but also caring for the environment and every living being. We must all come together to show true humanity and help out other humans, animals and our environment to heal and prosper.
There are many great humanitarians who live among us and also in history. To name a few, we had Mother Teresa, Mahatma Gandhi, Nelson Mandela, Princess Diana and many more. These are just a few of the names which almost everyone knows.
Mother Teresa was a woman who devoted her entire life to serving the poor and needy from a nation. Rabindranath Tagore was an Indian poet who truly believed in humanity and considered it as his true religion. Similarly, Nelson Mandela was a great humanitarian who worked all his life for those in needs. He never discriminated against any person on the basis of colour, sex, creed or anything. Further, Mahatma Gandhi serves as a great example of devoting his life to free his country and serve his fellow countrymen. He died serving the country and working for the betterment of his nation. Thus, we must all take inspiration from such great people.The acts and ways of these great humanitarians serve as a great example for us now to do better in our life. We must all indulge in acts of giving back and coming to help those in need. All in all, humanity arises from selfless acts of compassion. Also, Humanity As technology and capitalism are evolving at a faster rate in this era, we must all spread humanity wherever possible.
Abhi ahmed
Mechanical 1st sem
Lakhimpur polytechnic
VOIDS
Do you remember, while in 7th or 8th grade when the presence of atoms and molecules became known to us? Oh! Don’t worry, I won't start talking about those monotonous science lessons. Growing up, do you ever feel that those tiny voids between atoms or molecules can also be felt in our life?
Lives are busy as always and are even getting busier with the clock's ticking everyday. No matter how much people sailed-away there feelings with these plentiful chores, there is always that feeling of void when they return to meet the thoughts in their subconscious mind. Those voids can surely make us feel that no matter how much we become close to others, no one can ever understand us completely. Well, rocky human-emotions can always act up as a cheerleader for those voids, compelling them to turn into depressions. Without noticing these tiny voids, one can even turn into massive black holes, bringing thunderstorms of emotions. In this era of ours, where “we“ or “our” have just become mere words without emotions, these thunderstorms can even make us feel the loneliest being in no time, creating gaps between us and our loved ones.
Well, getting back to science lessons, as Newton proved that every action has an opposite reaction, so as these provoking voids can also have a positive outcome if we know how to give it away. Our feelings are just as unpredictable as our life but they are not always a bad-news carrier. Even the darkest nights are followed by the prettiest dawns. In the same way these thunderstorms of emotions can also lead us to a beautiful rainbow. Whenever we need to entangle ourselves from our problems, the first thing is to think positively. Positivity and self love can always act up as a cocoon, covering up all these voids. So whenever you have these wicked feelings, just look up at yourself, go down the memory lane, recalling your good memories and let the voids get filled up.
Barbie Kashyap,
Magazine Secretary,
PCPS Girls’ Polytechnic,
Guwahati
ARTICLE NAME:CULTURE
India is a vast country in south-east Asia which is seventh largest country of the world by area and second most populated country in the world. Apart from its size, India is also vast as far as its cultures and traditions are concerned. India has its unique culture and tradition which makes it distinct from the whole world. It will be correct to say that India is a land having culture of cultures which no country of the world has. Despite having so many cultures, traditions and religions still the people live in peace, harmony and love showcasing the unique culture of ‘Unity in Diversity’.
Every country’s culture is unique which has its traditional value, religion, dance, music, cuisine, dressing, language etc. India can be said as the only place in the world which is a cluster of cultures which cannot be found anywhere else. Indian culture is the oldest in the world with cultural diversity throughout the country which can surprize anybody.
It is unbelievable for the world that north, south, east, west, north-east and central parts of India have their own traditions and cultures. India is a huge combination having 29 states and 7 union territories across all the four directions. India is the only country where Hinduism, Islam, Sikhism, Christianity, Buddhism, Jainism and several other religions exist. Official language of India is Hindi but there are 22 languages which are approved by
Indian constitution. India is rich in traditional aspect with saying “Namaste” or “Namaskar” to greet anybody and touching feet of the elders.
Traditional family structure of India is joint family system where several generations live together under one roof. The food and eating habits of India
changes from place to place as each state of India has its own specific food and eating style. Indian culture is very popular across the world because of its diversity in the field of art, music, literature and philosophy.The culture in India varies from place to place within entire country as India is multi-ethnic, multi-lingual, multi-cultural society.
The traditional Indian rural culture is true essence of India as more than 60% population reside in villages. Indian culture is famous for its components like etiquette, manners, civilized communication, rituals, beliefs and values in the whole world.
The Indian culture is one of the oldest cultures in the world evolved around 5000 years ago. It is the most vibrant culture in the world with different festivals, food items, art and crafts, music, dance performances, etc. The cultural diversity in India reflects the way people follow the tradition, customs, beliefs and rituals on special occasions. Indian culture has been deeply influenced by Persian, Islamic and Turkish cultures.It is a unique blend of historical traditions and modern western culture. Indian culture is the soul of nation and is way of life for Indians.
NAME:HIMANSHU DAS
SEMESTER:2ND SEMESTER(kamrup)
PERSEVERANCE
" Many of life's failures are people,
who didn't realize
how close they were to success
when they gave up. "
- Thomas Edison
Success is the thirst to win and achieve. Everyone has a different look and different blueprint towards life, while some take it as a struggle for survival, whereas others take it as an opportunity to grow. Success isn't a one way path. It is muddled with many known and unknown highs and lows. You might fall or get lost in your way. At times you might feel like giving up your dreams because you feel like you won't make it to the end. But never stop trying, never give up. Just hold on and keep on going because you never know what's the after success glory you will be achieving.
Let's bring down the lights on the Harry Potter series, the work of the world famous author J.K Rowling. She is an example of success owner. Her scripts for the first book were rejected by 12 publishers before Bloomsbury took it. Despite of being rejected she never stopped rather she kept working on what really mattered to her. Her dedication and perseverance took her to new heights of success and the Harry Potter series is one of the best works I cherished in my childhood days and now too.
Another great success story is of Thomas Alva Edison that keeps motivating everyone. As an inventor, Edison made 1000 unsuccessful attempts at inventing the light bulb. He still kept trying and finally succeeded in perfecting the incandescent light bulb.
It is a fixed rooted fact that success is not achieved overnight. There is no such thing that can fasten your success rate. It is you yourself that needs to work on. Identify what you need to do in order to achieve your goals, and develop the habits that will help you receive it. Be motivated and dedicated to what you are longing for. However, if you keep on going, you will eventually reach your destination. It does not matter what your goal is or how far you need to go or how long it takes you to reach and fulfil your goal. The chances of your success largely depends upon your willingness to persist and persevere, despite of all the failures, difficulties and opposition you just need to withstand for a moment to achieve high level of success in life. Remember you can do anything and everything that's set in your mind , but it just takes courage to face your obstacles and fears and perisitant actions. If you keep persevering long enough, you will meet your true potential.
Name - Jemcy Sonowal
Branch - Civil Engineering (6th sem)
Institute - Sibsagar Polytechnic, Demow
Asstt. Cultural Secretary, AAPSU